Γράφει ο Μαρούντας Κώστας
Όταν το βασικό χαρακτηριστικό γνώρισμα είναι η έλλειψη ικανοποίησης, τα υπόλοιπα έρχονται σε δεύτερη μοίρα. Τι είναι, δηλαδή, χειρότερο; Να χαθεί η άνοδος στη Football League (όπως την έχασε ο ποδοσφαιρικός Ιωνικός το καλοκαίρι του 2017) ή να σωθεί η ομάδα από τον υποβιβασμό από το τοπικό του Πειραιά (όπως το πέτυχε την τελευταία αγωνιστική του πρωταθλήματος της Γ΄Εθνικής που ολοκληρώθηκε στο ξεκίνημα του περασμένου Απρίλη); Το πρώτο συνιστά μία αποτυχία οδυνηρή που όμως απαιτεί (και θεωρητικά επιτρέπει...) μελλοντική αποκατάσταση, το δεύτερο είναι μία «επιτυχία» που αποδεικνύει-υπενθυμίζει πως το μέλλον μπορεί να είναι κι αυτό οδυνηρό.
Οι φίλοι του Ιωνικού δεν θα ξεχάσουν ποτέ το καλοκαίρι του 2017, όσον αφορά στα δρώμενα του ποδοσφαιρικού τμήματος. Που για την ακρίβεια μάλλον ήταν μη δρώμενα... Δεν ήταν μόνο η ζέστη που σε μεγάλα χρονικά διαστήματα ξεπερνούσε τα όρια του καθιερωμένου σε μία ήδη ζεστή χώρα όπως η δική μας. Ήταν που η φωτιά που έκαιγε μέσα στον κάθε φίλο του Ιωνικού δεν βρήκε ποτέ το νερό που θα την έσβηνε, που θα σηματοδοτούσε τη λύτρωση και θα διαπλάτυνε τους ορίζοντες για ένα τμήμα που κυρίως τη δεκαετία του 1990 καθιερώθηκε στις συνειδήσεις των περισσότερων εγχώριων ποδοσφαιρόφιλων.
Εκείνους τους μήνες του 2017, οι διαθέσιμοι τρόποι για την άνοδο (επομένως και οι υποσχέσεις και τα όνειρα) ήταν αρκετοί. Αφού ο Εργοτέλης δεν έχασε την πρώτη θέση μέσα στα γήπεδα (επιστρατεύοντας ότι μπορούσε για την επίτευξη του σκοπού του), μετά έπεσαν στο τραπέζι τα εξώδικα, οι αναδιαρθρώσεις και τέλος τα μπαράζ. Το εξώδικο για τη μη αφαίρεση βαθμών από τον Εργοτέλη (ενώ είχε αποσυρθεί την προηγούμενη σεζόν από τη Β΄Εθνική και ενώ η σεζόν κυλούσε...) δεν έφερε κάνενα απολύτως αποτέλεσμα. Έπειτα, η λύση καθιέρωσης Βόρειου και Νότιου ομίλου στη Β΄Εθνική δεν προχώρησε και αυτή. Έτσι ήρθαν τα μπαράζ να ανοίξουν ένα νέο παράθυρο, κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή... Τα λεφτά, όμως, της εγγυητικής δεν κατατέθηκαν ποτέ και οι αιτίες αυτής της αδυναμίας μάλλον συνοψίζουν την ουσία του αδιεξόδου στο οποίο βρίσκεται ο ποδοσφαιρικός Ιωνικός εδώ και καιρό... Ο ιστορικός του μέλλοντος οφείλει να αναζητήσει τα αίτια, αλλά στο σήμερα προέχει το τι θα γίνει το φετινό καλοκαίρι που μέχρι στιγμής μοιάζει ίδιο (δίχως, μάλιστα, την αγωνία της ανόδου...).
Η περσινή χρονιά σώθηκε, γιατί επήλθε συσπείρωση από όσους είχαν τη δύναμη να παλέψουν για έναν τόσο άχαρο στόχο όπως το να μη δουν τον αγαπημένο τους Ιωνικό στη Ά ΕΠΣΠ. Αλλά και επειδή υπήρχαν αντίπαλοι που σου επέτρεπαν να δώσεις τη συγκεκριμένη μάχη με αρκετές πιθανότητες τελικής επιτυχίας. Φυσικά, κάθε φορά που κάτι δεν πάει καλά, όταν γλιτώνεις τα χειρότερα είναι πολύ λογικό να επιζητάς άμεσα την οριστική απεμπλοκή από παρεμφερείς καταστάσεις. Στον Ιωνικό, προς το παρόν, οι επιθυμίες δεν συμβαδίζουν με την πραγματικότητα, αλλά αυτό δεν είναι κάτι το καταληκτικό και το αμετάκλητο.
Το πρόβλημα είναι σημαντικό και δεν πρέπει να περιορίζεται μονάχα στο φανερό, στο επίκαιρο που εξαιτίας των συνολικών αδυναμιών τείνει να καταστεί εφήμερο. Δηλαδή, στο αν θα κατέβει η ομάδα στο πρωτάθλημα και με το στόχο της... παραμονής... Οι λύσεις πρέπει να αφορούν σε αυτό που λέγεται μάκρος χρόνου, να αξιοποιούν όλες τις διαθέσιμες δυνάμεις μίας περιοχής, να νοηματοδοτούν την έννοια της προοπτικής, να βλέπουν το ποδόσφαιρο ως μέσο κοινωνικής αναβάθμισης και όχι ως αποκούμπι. Σε κάθε άλλη περίπτωση «επιμηκύνεται το χρέος», και αυτό δεν επιτρέπει ριζικές αναθεωρήσεις και υψηλές πτήσεις. Το τι σημαίνει ο Ιωνικός, το τι δυνατότητες έχει, πρέπει να είναι κάτι που αποτελεί κτήμα όλων σε μία συλλογική προσπάθεια, σε μία αθλητική οικογένεια. Και εκείνων που αποφασίζουν, και εκείνων που στηρίζουν, και εκείνων που χρηματοδοτούν, και εκείνων που παραπονιούνται, και εκείνων που απομακρύνονται.
Ουτοπίες; Εύκολα λόγια; Ευχές; Τετριμμένες παρατηρήσεις; Ίσως ναι, ίσως μάλιστα να έχουν επαναληφθεί εκατοντάδες, ενδεχομένως και χιλιάδες φορές, τους τελευταίους μήνες. Όμως, έρχεται το παράδειγμα της μπασκετικής ομάδας να γκρεμίσει όλους τους μύθους, να αναδείξει τη δυναμική του σωματείου, και να δημιουργήσει καθολικά ερωτήματα για το ποδοσφαιρικό τμήμα. Εκεί, βέβαια, οι συνθήκες είναι γνωστές, ευνοϊκές και συγκεκριμένες. Σε κάθε περίπτωση πρέπει να αποφευχθεί το «κάθε βήμα εμπρός για το μπάσκετ, ένα βήμα πίσω για το ποδόσφαιρο». Το θέμα είναι, ακόμα κι αν αργήσει κάπως, το βήμα του ποδοσφαίρου να είναι το πρώτο και καθοριστικό για τα επόμενα του... Ώσπου να καπνίσει κάποιος το τσιγάρο του προλαβαίνει να εμβαθύνει μέσα του για να αντιληφθεί τι πρέπει να γίνει. Γιατί ίσως είναι πιο απλά τα πράγματα, αλλά σίγουρα όχι απλοϊκά...
Post A Comment: