Γράφει ο Κώστας Μαρούντας
Το ποδόσφαιρο για μία ομάδα είναι κατά βάση μία υπόθεση ανταγωνιστικής χροιάς. Δεν παίζεις μόνος σου. Νικάς αντιπάλους, και έρχεσαι ισόπαλος ή χάνεις από τέτοιους. Επομένως και εσύ είσαι υποχρεωμένος να κοιτάς τι γίνεται γύρω σου, αλλά και ο τρόπος με τον οποίον σε κοιτάνε οι αντίπαλοι σου επηρεάζει τη δική σου εξέλιξη. Αυτός ο αλληλο-συσχετισμός πότε αποκτάει μεγαλύτερες διαστάσεις, πότε μικρότερες. Πάντα, όμως, ισχύει. Ειδικά σε περιπτώσεις που εσύ θέλεις να κάνεις το βήμα παραπάνω...
Για χρόνια, λοιπόν, ο Ιωνικός είχε ένα συγκεκριμένο βεληνεκές. Προσπάθειες για το καλύτερο πάντα γίνονταν, τελικό αποτέλεσμα αυτών των προσπαθειών πάντα προέκυπτε. Σε γενικές γραμμές, όμως, κυρίως την αγωνιστική περίοδο 2016-2017 η ομάδα της Νίκαιας πλησίασε πιο κοντά από κάθε άλλη φορά στην επίτευξη του στόχου της επιστροφής στη δεύτερη στην ιεραρχία κατηγορία του εγχώριου ποδοσφαίρου. Επομένως, κάθε φιλόδοξη ανταγωνιστική ομάδα, στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, μάλλον «βολευόταν» από τις εν γένει κινητικότητες που ανέπτυσσε ο Ιωνικός. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν γίνονταν προσπάθειες, το ξαναείπαμε αυτό, όμως εκ του αποτελέσματος φάνηκε πως δεν έφταναν για να επέλθει το πολυπόθητο αποτέλεσμα.
Πια, φαίνεται πως οι όποιοι αντίπαλοι είναι αναγκασμένοι από τα ίδια τα πράγματα να κοιτάνε αλλιώς τον Ιωνικό. Άρα, αυτόματα, ο ίδιος ο οργανισμός Ιωνικός οφείλει να κοιτάξει με πολύ σοβαρό τρόπο την υπόθεση που λέγεται προστασία της ομάδας. Όταν αυξάνεις το βεληνεκές σου, όταν αποκτάς φιλοδοξίες υψηλών απαιτήσεων, όταν η δική σου πρόοδος θα σημαίνει πως επικρατείς επί κάποιων αντιπάλων, τότε κεντρίζεις το ενδιαφέρον εκείνων που θα σε θεωρήσουν άμεσο ανταγωνιστή. Και τότε θα ξεκινήσει το γνωστό παιχνίδι που χαρακτηρίζει τον εγχώριο ποδοσφαιρόκοσμο. Μία διαδικασία, που ανεξάρτητα αν αρέσει ή όχι, είναι υποχρεωτική για όποιον θέλει να ενισχύσει τη θέση του.
Στην Ελλάδα δεν χρειάζεται μόνο ικανός προπονητής, καλοί ποδοσφαιριστές, διοίκηση που πληρώνει στην ώρα της και ξέρει πώς να είναι αποτελεσματική στη διευθέτηση του εύρους των εσωτερικών υποθέσεων που προκύπτουν στην ποδοσφαιρική πραγματικότητα. Πρέπει να μπορείς να κατανοείς πού και πώς το πάνε οι αντίπαλοι. Να ενημερώνεσαι. Να σταθμίζεις διάφορες παραμέτρους που σχετίζονται με τους άλλους. Να διασφαλίζεις διαιτησίες που δεν θα σε ζημιώνουν. Να μπορείς στα θεσμικά όργανα του ποδοσφαίρου να διατηρείς την αξιοπιστία σου και την πραγμάτωση του δίκιου σου κάθε φορά που τίθεται αυτό υπό αμφιβολία.
Προφανώς και αυτά που γράφονται σε αυτό το κείμενο τα γνωρίζουν όλοι οι «παροικούντες εν τη Ιερουσαλήμ». Καταγράφονται μονάχα γιατί σχετίζονται με την απαιτητικότατη πραγματικότητα μίας φιλόδοξης ποδοσφαιρικής οικογένειας όπως είναι ξανά εδώ και κάποιες εβοδμάδες ο Ιωνικός. Αυτό που καταλαβαίνουμε είναι πως η εικόνα που έχουν οι άλλοι για σένα, είναι και το κίνητρο για την αντιμετώπισή σου. Όσο πιο πολύ σε φοβούνται (με ποδοσφαιρικούς όρους), τόσο πιο πολύ συνήθως θα καθυστερήσουν να σε σεβαστούν, και τόσο πιο πολύ χρόνο θα σπαταλήσουν για να σε αναχαιτίσουν. Το μεγάλο ζητούμενο είναι στο τέλος να σε αναγνωρίσουν, να σε σεβαστούν και να καταλάβουν πως πρέπει να πάψουν να προσπαθούν «κυνηγώντας χίμαιρες»...
Post A Comment: