Γράφει ο Κώστας Μαρούντας

Bραδιά που άνοιξε την όρεξη, θα μπορούσε να τη χαρακτηρίσει κάποιος αυτή του φιλικού με την ΑΕΛ στο γήπεδο της Νεάπολης. Πρώτα από όλα υπάρχουν διάφορα άλλα χαρακτηριστικά γνωρίσματα που αφορούν στο συγκεκριμένο φιλικό και κυριάρχησαν, και εννοώ πέρα από τα αμιγώς αγωνιστικά συμπεράσματα. Πάμε να τα καταμετρήσουμε λοιπόν. Αναμέτρηση με ομάδα της Super League, υπό το φως των προβολέων (άρα και με την ανάλογη αίγλη που δημιουργεί στην εποχή μας ένα τέτοιο γεγονός), κόσμος πολύς στις κερκίδες, και το πέταλο στην κυριολεξία να βρίσκεται σε αναβρασμό (σε κάποιες στιγμές τέτοιο, που σπάνια συναντούσαμε το προηγούμενο χρονικό διάστημα). Υπάρχει, βέβαια, και ο φιλανθρωπικός χαρακτήρας, αφού τα έσοδα θα πάνε στους πυρόπληκτους συνανθρώπους μας από τις φονικές φλόγες στο Μάτι της Αττικής.

Μέσα σε ένα τέτοιο συνολικό περιβάλλον ήρθε και το τελικό αποτέλεσμα, η πρώτη νίκη του φετινού Ιωνικού, και «έδεσε το γλυκό». Εγώ προσωπικά αποχώρησα από το γήπεδο της Νεάπολης «γεμάτος», αλλά και με τη σχετική βιασύνη για το επόμενο (αγωνιστικό) ραντεβού. Νομίζω πως πολλοί άλλοι ακόμα θα ένιωθαν κάπως έτσι... Αυτό είναι σημάδι πως όλα βαίνουν προς μία θετική κατεύθυνση. Το μέγεθος του βαθμού της προσμονής για τα επόμενα είναι ο μεγαλύτερος και πιστότερος δείκτης του πώς το βλέπει το πράγμα ο πολύς κόσμος μίας ομάδας. Πολλές φορές δεν χρειάζονται πολλά λόγια...

Όσον αφορά στο αγωνιστικό κομμάτι; Ο Ιωνικός του Κώστα Ανυφαντάκη δείχνει να σταθεροποιεί κάποια στοιχεία. Που τα είχαμε ξαναδεί με το Μανδραϊκό, αλλά τα διαπιστώσαμε και με την ΑΕΛ. Και μάλιστα, κατά την προσωπική μου άποψη, σε πιο έντονο βαθμό. Όσον αφορά στα ανασταλτικά καθήκοντα η ομάδα πιέζει ενεργητικά και εντατικά. Δεν παρακολουθεί παθητικά, βάζει δύσκολα στον αντίπαλο. Προσπαθεί και ουκ ολίγες φορές κλέβει τη μπάλα. Και ύστερα, δίχως να χαθεί χρόνος, δίχως κωλυσιεργίες και ανούσιες φλυαρίες, ψάχνει την ανάπτυξη, το να βρεθεί σε πλεονεκτική θέση επειδή ο αντίπαλος δεν θα έχει προλάβει να οχυρωθεί. Σίγουρα έγιναν κάποια λάθη στην άμυνα, η ΑΕΛ πλησίασε στην επίτευξη κάποιου τέρματος, όμως η γενική στάση των παικτών του Ιωνικού στο θέμα «πιέζω και θέλω να πάρω τη μπάλα» είναι κάτι το αξιοσημείωτο που μπορεί να κάνει τη διαφορά στην κατηγορία που αγωνίζονται οι «κυανόλευκοι». Σαν πρόθεση έχει καταγραφεί ήδη, η αποτελεσματικότητα θα φανεί στο γήπεδο.

Από την άλλη πλευρά, από ένα χρονικό σημείο και μετά, η ΑΕΛ πήρε τη μπάλα και είχε την πρωτοβουλία των κινήσεων. Επομένως θα ήθελα να δω για περισσότερο χρόνο τον Ιωνικό να επιχειρεί να κάνει αυτός το παιχνίδι με τον αντίπαλο να περιμένει, έτσι ώστε να δοκιμάζονταν πιο πολύ οι παίκτες στο ξεκλείδωμα οργανωμένης άμυνας. Όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά γιατί κατά πάσα πιθανότητα οι περισσότεροι αντίπαλοι θα κλείνονται και θα περιμένουν. Αλλά αν υπάρχει συνοχή, αν οι παίκτες τρέχουν όσο χρειάζεται και με τον τρόπο που πρέπει, αν η ψυχολογία κινείται σε καλά επίπεδα, αν η δουλειά στην προπόνηση διεξάγεται με όρεξη και οξυδέρκεια (κυρίως στον περιορισμό των προγενέστερων λαθών που λαμβάνουν χώρα πάνω στο γρασίδι), τότε όλα θα γίνονται «όπως πρέπει» και υπό σχεδόν όλες τις διαφορετικές υποθετικές περιστάσεις.

Σα σούμα, λοιπόν, καταλήγω πως φύγαμε με αισιοδοξία από το γήπεδο της Νεάπολης και το κυριότερο με αυξημένη την αδημονία για τα επόμενα. Η ομάδα δεν εντυπωσίασε, «δεν έβγαλε μάτια», αλλά έπεισε πως δουλεύει και προσπαθεί. Και για πρώτη φορά φέτος έφυγε για τα αποδυτήρια ως νικήτρια.  Άρα το φιλικό με την ΑΕΛ κρίνεται ως ένα κερδισμένο στοίχημα για τον Ιωνικό!
Share To:

Ionikos News

Post A Comment: