Όταν σε μία ποδοσφαιρική ομάδα υπάρχει μία σχετικά καλή κατάσταση, ή έστω μία σταθερή, τα πράγματα είναι εύκολα. Όταν, όμως, τα δρώμενα παίρνουν μία διαφορετική τροπή, λιγότερο ελκυστική, δυσκολεύει και το έργο της αποτύπωσης των εντυπώσεων. Βρεθήκαμε το απόγευμα του Σαββάτου στο γήπεδο της Νεάπολης με τη φιλοδοξία να τα «πιάσουμε όλα» από «εκεί που τα αφήσαμε». Δηλαδή, μετά την ελπιδοφόρα εμφάνιση του Ιωνικού στο προηγούμενο φιλικό απέναντι στη version της ΑΕΛ που παρατάχθηκε στο γήπεδο, περιμέναμε-πιστεύαμε-θέλαμε να δούμε κάτι ανάλογο. Και, γιατί όχι, με ακόμα περισσότερα θετικά στοιχεία όσον αφορά στα ποιοτικά χαρακτηριστικά της απόδοσης της ομάδας.
Εξάλλου, το γεγονός πως ο αντίπαλος στο συγκεκριμένο φιλικό θα ήταν μία ομάδα της κατηγορίας (έστω και από άλλο όμιλο), που σύμφωνα με όσα ακούγονται από διάφορες πηγές έχει βλέψεις για τη φετινή σεζόν, αποτελούσε μία καταλυτική παράμετρο που αύξανε κατά πολύ το ενδιαφέρον. Εγώ, προσωπικά, ήθελα να δω και το πώς θα αντιδρούσε το συγκρότημα του Κώστα Ανυφαντάκη στην περίπτωση που αναλάμβανε να κάνει παιχνίδι πρωτοβουλίας για πολλά λεπτά απέναντι σε έναν Παναργειακό που θα επιχειρούσε να αμυνθεί κυρίως.
Η εικόνα του αγώνα, έτσι όπως εξελίχθηκε κατά τη διάρκειά του, ήταν εντελώς διαφορετική. Ειδικά στο πρώτο ημίχρονο ο Ιωνικός έκανε ένα βήμα πίσω σε σχέση με αυτά που θεωρούσα πως είχε ήδη κατακτήσει. Γιατί και επιθετικά δεν μπόρεσε καν να δοκιμαστεί, και ανασταλτικά συνάντησε πολλές δυσκολίες. Η ομάδα του Άργους είχε πολύ καλά τρεξίματα στο μεγαλύτερο τμήμα του πρώτου ημιχρόνου, οι παίκτες της άλλαζαν καλά τη μπάλα και έψαχναν συχνά κάποιο γκολ δημιουργώντας αρκετές έως πολλές (για ένα ημίχρονο) ευκαιρίες για να το πετύχουν. Το 0-0 έμεινε στο τέλος του 45λεπτου -κατά την προσωπική μου άποψη- αποκλειστικά και μόνο λόγω της δυστοκίας των φιλοξενούμενων. Ο Ιωνικός προβλημάτισε σε αρκετούς τομείς και αυτό είχε σαν άμεσο αποτέλεσμα να επικρατεί στις κερκίδες μία σχετική παγωμάρα.
Στο δεύτερο ημίχρονο οι παίκτες που χρησιμοποιήθηκαν για λογαριασμό της ομάδας της Νίκαιας έδειξαν ένα πράγμα. Πως κατάλαβαν πλήρως το αυτονόητο, δηλαδή πως το πρώτο 45λεπτο ήταν κακό, και έτσι επιστράτευσαν κυρίως εγωισμό. Πίεσαν πιο θερμά, μπήκαν πιο δυνατά στις μονομαχίες, κέρδισαν μέτρα στο γήπεδο. Αυτό αρκούσε για να ανέβει η συνολική εικόνα και να έχει η ομάδα -κατά αναλογία...- περισσότερα κοινά στοιχεία με το... πρόσφατο παρελθόν της..., δηλαδή με όσα καλά έδειξε στα προηγούμενα εντός έδρας φιλικά της. Χωρίς, όμως, να μπορέσει να δώσει μεγάλη ικανοποίηση στους φίλους της, υπό την έννοια πως δεν βρήκε ουσιαστικές λύσεις στους νέους γρίφους που δημιουργήθηκαν στην επανάληψη.
Προφανώς και όλοι όσοι παρακολουθήσαμε αυτό το 0-0 με τον Παναργειακό θα συμφωνήσουμε πως αυτή η εμφάνιση ήταν πρωτίστως ένα καμπανάκι για τη συνέχεια. Αν με την ΑΕΛ ο Ιωνικός κέρδισε το στοίχημα, με τα όσα (δεν) έπραξε απέναντι στην ομάδα της Αργολίδας έβαλε στον εαυτό του καινούρια στοιχήματα. Ο Ιωνικός δεν διευκόλυνε τα πράγματα εν όψει της συνέχειας, αντιθέτως αύξησε (και διεύρυνε...) τις απαιτήσεις για τα μελλούμενα. Τα αίτια της εμφάνισης θα αναζητηθούν από τους αρμόδιους, δηλαδή τον προπονητή και τους παίκτες. Εμείς όλοι περιμένουμε την αντίδρασή τους, έχοντας πια περισσότερα να «βασανίζουν» το νου μας. Ξέρουμε καλά, πάντως, πως τα φιλικά προετοιμασίας μπορούν να δημιουργήσουν συγχύσεις, αλλά τα αίτια της σαββατιάτικης εμφάνισης μάλλον είναι συγκεκριμένα και η αναζήτησή τους επιτακτική.
Post A Comment: