Γράφει ο Κώστας Μαρούντας
Εδώ μετράει ξεκάθαρα το αποτέλεσμα. Όταν παίζεις στην έδρα σου με μία ομάδα που βρίσκεται στις (εντελώς...) τελευταίες θέσεις της βαθμολογίας του πρωταθλήματος δεν υπάρχει άλλο αποτέλεσμα, εκτός από τη νίκη.
Το τι έχασε ο Ιωνικός με αυτήν την αποτυχία απέναντι στον Α.Ο. Παλαιόχωρας είναι εύκολο να το διαπιστώσουμε. Ψάχνοντας να βρούμε το τι έφταιξε, ίσως θα δυσκολευτούμε κάπως περισσότερο, αλλά σχεδόν όλοι θα καταλήξουμε στις μεγάλες χαμένες ευκαιρίες. Μήπως, όμως, ο τρόπος και το λεπτό στο οποίο άνοιξε το σκορ δεν «εγείρουν» κι αυτά αντιρρήσεις και κριτική; Με μία κεφαλιά στην άμυνα και μία βαθιά μπαλιά (περισσότερο διώξιμο έμοιαζε...) έξω από την περιοχή τους, οι νικητές έβγαλαν τετ α τετ και σκόραραν... Και αν αναρωτηθεί κάποιος γιατί χάθηκαν κάποιες τόσο «καραμπινάτες» ευκαιρίες για γκολ από τους παίκτες του Ιωνικού, τότε είναι που θα ακουστούν διάφορες ερμηνείες. Όμως, σε κάθε περίπτωση, το αποτέλεσμα μετράει. Και τώρα η συνέχεια έγινε πιο δύσκολη. Με αυτό το δεδομένο θα συνεχίσει εξαναγκαστικά ο Ιωνικός από εδώ και πέρα. Αρέσει ή δεν αρέσει αυτό, που προφανώς και δεν αρέσει σε κανέναν...
Ένα γκολ ρε γαμώτο... Αυτή η φράση συμπυκνώνει το συλλογικό υποσυνείδητο όλων στη Νίκαια μετά το απόγευμα της Κυριακής... Ο κόσμος της ομάδας θέλει να σταθεί στην προσπάθεια και στις ευκαιρίες, αλλά τέτοια ήττα δεν χωνεύεται εύκολα. Επομένως, όσο και να φταίει η όποια ατυχία, η απογοήτευση είναι δικαίως μεγάλη. Και σίγουρα συνιστά οπισθοχώρηση από το όποιο στάνταρ εμπιστοσύνης είχε δημιουργηθεί προσφάτως από κάποια (σημαντικά για πολλούς λόγους) νικηφόρα αποτελέσματα των «κυανόλευκων». Μόνοι τους «γέμισαν την καρδάρα», μόνοι τους «την έχυσαν κιόλας»... Η εκτός έδρας νίκη επί του Ατρομήτου Πειραιά μοίρασε υποσχέσεις για τη συνέχεια και ήρθε αυτό το 0-1 το μεσημέρι προς απόγευμα της Κυριακής για να αλλάξει ξανά το κλίμα. Προς τη νέα ανασφάλεια και ανησυχία…
Μετά από τέτοια αποτελέσματα που συνιστούν σοκ (κυρίως στον τομέα ψυχολογία), δεν ξέρεις και τι να πεις για τη συνέχεια. Γιατί υπάρχουν πράγματα για να πιαστείς, να αισιοδοξήσεις και να περιμένεις εκ νέου κάτι καλό. Αλλά όταν χάνεις με αυτόν τον τρόπο από τη συγκεκριμένη ομάδα, τα περιθώρια για συζητήσεις και αναλύσεις (με την όποια θεωρητική ευμενή διάθεση) είναι μικρά. Ειδικά τις πρώτες ώρες... Μακάρι να μην έγινε ζημιά και στη νοοτροπία που θα επικρατήσει στο εσωτερικό της ομάδας της Νίκαιας.
Αποφασισμένη ομάδα οι φιλοξενούμενοι, έτρεχαν αρκετά στο μεγαλύτερο μέρος της αναμέτρησης, μάρκαραν με δύναμη (ενίοτε και σκληρά...), κράταγαν θέσεις, υπερέβαλλαν εαυτό στις ατομικές μονομαχίες, τα έδωσαν όλα για να μη δεχτούν κάποιο καταδικαστικό τέρμα, και όχι μόνο απέφυγαν την ήττα αλλά αποχώρησαν από τη Νεάπολη με το «διπλό»... Δίχως να ψαχτούν και τόσο στην επίθεση... Όπως και το Κερατσίνι κάποιες εβδομάδες νωρίτερα, οι Κρητικοί πήραν κάτι περισσότερο από αυτό που όριζε το πεδίο των εντυπώσεων. Το να γίνει κάτι τέτοιο μία φορά (όπως π.χ. με το Κερατσίνι) γίνεται στο ποδόσφαιρο. Δεύτερη φορά (την Κυριακή), άντε να πεις πως μπορεί και αυτό να συμβεί και να το αντέξεις κάπως... Τρίτη φορά; Απαγορεύεται. Γιατί η σχέση της ομάδας με τον κόσμο από κάτι τέτοια γίνεται πιο στενή ή πιο απόμακρη... Δίνω συνειδητά έμφαση σε αυτόν τον τομέα, γιατί θεωρώ πως η ιδιοσυγκρασία του οργανισμού Ιωνικού ορίζει αυτή τη σχέση ως καταλυτική παράμετρο.
ΥΓ1 Aυτό το χρονικό σημείο που διανύουμε (αρχές Νοέμβρη) είναι κρίσιμο και ως προς το πώς βλέπει την ομάδα ο ίδιος ο κόσμος της και στο πόσο αυτή τον «φτιάχνει» ή τον «ξενερώνει» (επομένως και πώς θα της σταθεί στο άμεσο μέλλον...). Αλλά και για το ποιο βαθμολογικό επίπεδο είναι αυτό στο οποίο θα κινηθεί ο Ιωνικός. Εξακολουθώ να πιστεύω πως ο Ιωνικός μπορεί να πετύχει το στόχο που έχει και είναι μία πορεία μακριά από περιπέτειες…
Post A Comment: