Γράφει ο Πέτρος Ιωσηφίδης
 
Είναι Σάββατο, λίγο πριν τις 7 το απόγευμα σε μια συνοικία λίγο πιο έξω από τον Πειραιά. Η «γιορτή» (γιατί εκεί κάθε παιχνίδι είναι γιορτή), από πέρσι, έχει τελειώσει. Οι πρωταγωνιστές μαζεύονται και αναμένουν την αποθέωση από τον κόσμο τους. Με το άκουσμα της κόρνας της λήξης, πέφτει το τραγούδι. Το ίδιο τραγούδι και στο πρώτο εντός και στο δεύτερο εντός. Ακούγεται στην αρχή, μέχρι να σκεπαστεί από τις ιαχές και τα πανηγύρια του κόσμου. Μικρή παύση από τα μεγάφωνα, «1,2,3, Ι-Ω-Ν-Ι-Κ-Ο-Σ» και η μουσική συνεχίζει να παίζει από εκεί όπου σταμάτησε. Είναι το Sultans of Swing από τους Dire Straits. Γιατί όμως αυτό, κάθε Σάββατο απόγευμα στο τέλος, σ’ αυτή την πόλη;

Τέλη δεκαετίας 1970. Ο πρωτοτραγουδιστής του συγκροτήματος μπαίνει σε μια pub του Νότιου Λονδίνου, σε μια εργατούπολη. Εκεί, μια μέτρια μπάντα παίζει τζαζ μουσική μπροστά σε ελάχιστο κοινό εκ των οποίων τέσσερις – πέντε είναι μεθυσμένοι. Η μπάντα ολοκληρώνει το πρόγραμμά της και αποχαιρετά ειλικρινώς τους θαμώνες με τα εξής λόγια «Καληνύχτα και σας ευχαριστούμε. Είμαστε οι Σουλτάνοι του Σουίνγκ (“We are the Sultans of Swing”). Ειλικρινώς γιατί το μόνο που ήθελαν ήταν να παίξουν μουσική, πρώτα για τους ίδιους, με την επιτυχία να περνά σε δεύτερο ρόλο. Και από εκεί ο Mark Knopfler εμπνέεται το τραγούδι το οποίο και σημείωσε τεράστια επιτυχία για την εποχή.

Κάπου 40 χρόνια από τότε, ξεκινά μια άλλη ιστορία με κοινά σημεία, σε μια εργατούπολη λίγο πιο έξω από τον Πειραιά. Η άλλοτε ομάδα – καμάρι προηγούμενων δεκαετιών και αφού πάλευε για χρόνια με τη φθορά, κατακρημνίζεται και βρίσκεται κάπου που αν δεν σηκωθεί γρήγορα, θα μπορούσε να βυθιστεί στο έρεβος και τη λήθη. Ελάχιστοι είναι εκείνοι που αναλαμβάνουν το δύσκολο έργο της ανασύνταξης. Καταρτίζεται μια μέτρια ομάδα εκείνη την πρώτη πολύ δύσκολη χρονιά, όμως με στόχο την υπέρβαση. «Είναι η ιστορία - φανέλα, ανόητε». Ελάχιστοι είναι και εκείνοι που της δίνουν σημασία. Πολλά παιχνίδια μεταξύ συγγενών και φίλων και ναι, κάποιων μεθυσμένων. Και γίνεται ακόμα πιο δύσκολο όταν η εν λόγω ομάδα χάνει από συνοικιακές ομάδες του Πειραιά. Παρ’ όλα αυτά, αυτοί που επωμίστηκαν το δύσκολο αυτό έργο, είτε για να δώσουν κουράγιο είτε γιατί το πίστευαν, έλεγαν μεταξύ τους αλλά και στους παριστάμενους, «η Ομάδα θα βρει το δρόμο της. Κι αν δεν είναι φέτος, θα είναι σύντομα». Τα υπόλοιπα από κει και πέρα τα δείχνει η ιστορία.

Ερχόμενοι στο σήμερα λοιπόν, το εν λόγω τραγούδι παίζει κάθε Σάββατο, στη Νίκαια, στο τέλος του αγώνα, σε υπενθύμιση εκείνων που δεν πρόδωσαν το όνειρο και εκείνων που ακολουθούσαν πιστά, κρατώντας τη φλόγα, απαραίτητη προϋπόθεση για να φθάσουμε στο ντελίριο των τελευταίων δύο ετών που έχουμε την ευλογία να βιώνουμε.

Καληνύχτα και σας ευχαριστούμε. Είμαστε οι Βασιλιάδες του Σουίνγκ Όπως παλιά, βασιλιάς ξανά...


Share To:

Ionikos News

Post A Comment: