Για μία κανονικότητα που θα φέρει την άνοδο

Γράφει ο Κώστας Μαρούντας

Είναι, άραγε, αυτή η νέα κανονικότητα του Ιωνικού; Λίγο κάτω, λίγο πάνω, θα μπορεί η ομάδα από εδώ και πέρα να σταθεροποιηθεί σε νίκες με τέτοιες διαφορές; Ωραίο θα είναι, αλλά είναι και δύσκολο. Παραμένει ως βασικός στόχος η επίτευξη του κατάλληλου εκείνου αριθμού νικών, που θα φέρουν την άνοδο στην Α1.  Είτε με 137άρες που κάνουν πανελλήνιο ντόρο, είτε με νίκες όπως αυτή με το Ψυχικό στο ρελαντί. Που μόνο μία ομάδα της ποιότητας του Ιωνικού μπορεί να κάνει να φαίνονται τόσο απλή υπόθεση.

Έχει περάσει, πια, αρκετός καιρός από τότε που ανέλαβε την ομάδα ο Νίκος Βετούλας. Επομένως, μπορεί άνετα ο οποιοσδήποτε να συνηγορήσει στην άποψη πως η εικόνα της ομάδας είναι αρκετά ικανοποιητική. Η εικόνα που βγαίνει, σου παρέχει αναφανδόν τα εχέγγυα εκείνα για να κοιτάς τη συνέχεια με άκρως αισιόδοξο τρόπο. Όμως, υπάρχουν και οι δύο ήττες για να σε προσγειώνουν και να σε υποχρεώνουν σε διαρκή εγρήγορση. Προφανώς και όλοι θα προτιμούσαμε ο Ιωνικός να έχει το απόλυτο των νικών, όμως στο τώρα πρέπει να έχει όλες του τις αισθήσεις «στο φουλ». Μόνο έτσι η προσπάθεια θα έχει αποτέλεσμα, γιατί απαιτείται και μπασκετική λειτουργικότητα, και σωματική ευεξία, και ψυχολογική αύρα και πνευματική καθαρότητα. Το 2019 ξεκίνησε και κουβαλάει ένα τεράστιο διακύβευμα... Μία ιστορική καταγραφή, που πρέπει και θα αξιοποιηθεί με τον κατάλληλο τρόπο. Για να βαφτούν «όλα μπλε» στο τέλος της σεζόν.

Όσον αφορά, τώρα, στα ίδια τα αγωνιστικά δρώμενα, υπάρχει μία ευδιάκριτη σταθερά. Κάθε αντίπαλη ομάδα έχει το δικό της στυλ, το δικό της βεληνεκές, τα δικά της ιδιαίτερα χαρακτηριστικά γνωρίσματα. Και φυσικά όταν αγωνίζεται στην έδρα της έχει και το έξτρα πλεονέκτημα της συγκεκριμένης συγκυρίας. Ο Ιωνικός είτε επιβάλλοντας το δικό του τρόπο παιχνιδιού εκεί που μπορεί, είτε προσαρμόζοντάς το σε κάποιες ιδιαίτερες συνθήκες ορισμένων αναμετρήσεων, πρέπει να πάρει τις νίκες που του χρειάζονται. Βήμα-βήμα, και κοιτώντας τον κάθε αγώνα ξεχωριστά. Για μία κανονικότητα που θα φέρει την άνοδο, λοιπόν...

Το μόνο σίγουρο είναι πως παρακολουθώντας κάποιος τις συχνότατες πια μπασκετικές παραστάσεις που δίνει στα παρκέ της Α2 η ομάδα της Νίκαιας, καταλήγει στο εξής συμπέρασμα: θα είναι κρίμα και άδικο για το ίδιο το άθλημα μία τέτοια ομάδα να μη φτάσει στο υψηλότερο επίπεδο του εγχώριου ανταγωνισμού. Τελεία και παύλα...