Συνέντευξη: Πέτρος Ιωσηφίδης, Γιώργος Μαργιούκλας  

Το Ionikos News επιδιώκει να ξετυλίξει τον μίτο της ιστορίας του Ιωνικού παρουσιάζοντας στις νεότερες γενιές -και θυμίζοντας στους παλαιότερους- τα γεγονότα και τα πρόσωπα που καθόρισαν την ιστορία του σωματείου μέχρι σήμερα.

Είναι ιστορικά γνωστό πως με την συνένωση της ΑΕ Νικαίας (ή Άμυνας) με τον Άρη Πειραιώς και με τις ευλογίες της ΧΑΝ Νικαίας, ίσως στο ρόλο του «Νονού», εγένετο ο Ιωνικός Νικαίας το 1965. Ωστόσο, η συνέντευξη αυτή δεν θα αποτελέσει εγκυκλοπαιδική παράθεση γεγονότων. Πρόκειται ουσιαστικά για τη βιωματική καταγραφή απόψεων που όπως θα διαπιστώσετε δεν έχουν μόνον αθλητικές αλλά και κοινωνικές απολήξεις για την πολύπαθη δεκαετία του 1960. 

Έτσι λοιπόν επιλέξαμε τόσο έναν από τους ανθρώπους που αποτέλεσαν μέλος της πρώτης ομάδας του Ιωνικού Νικαίας, το 1965, όσο και εκείνους που βίωσαν όλον αυτόν τον πρόδρομο μέχρι τη δημιουργία της ομάδας, όντας αθλητές του Άρη Πειραιώς και της ΧΑΝ Νικαίας. Για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι, ο Αντώνης Τζιράρκας αποτέλεσε αθλητής της πρώτης Ομάδας του Ιωνικού και οι Νίκος Ανδρεάδης και Δημήτρης Μπακιρλής υπήρξαν αθλητές της ΧΑΝ Νικαίας και του Άρη Πειραιά.
 
Φυσικά, οφείλουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Βύρωνα Κρίθαρη του οποίου οι μαρτυρίες συμπεριλαμβάνονται στο εν λόγω αφιέρωμα μιας και ήταν αφενός αθλητής της ΧΑΝ Νικαίας αλλά και του Ιωνικού, τόσο επίπεδο μπάσκετ όσο και σε επίπεδο βόλεϊ και αφετέρου διότι αποτέλεσε αρωγό στο συντονισμό των προσώπων και στην παροχή πληροφοριών προκειμένου να ολοκληρωθεί επιτυχώς όλη αυτή η προσπάθεια.

 Who is who


Νίκος Ανδρεάδης: Άνθρωποι που εγκαταλείψαμε τη ΧΑΝ το 1961, αποτελέσαμε τον πρόδρομο του Ιωνικού καθώς βρεθήκαμε στον Άρη Πειραιά την περίοδο 1962-65. Εγώ βρέθηκα στο μεταίχμιο αυτής της μετάβασης, μιλάμε για την περίοδο 1961-62.
Δημήτρης Μπακιρλής: Έπαιξα μπάσκετ από το 1952-62 στη ΧΑΝ Νικαίας και από το 1962 έως το 1965 στον Άρη Πειραιώς όπου και σταμάτησα. Ιωνικού φανέλα δε φόρεσα. Αγωνίστηκα στον Άρη Πειραιώς, τον γεννήτωρ του Ιωνικού.
Βύρων Κρίθαρης: Για 15 χρόνια έπαιζα στη ΧΑΝ. Στα τελειώματά μου, ήρθα στον Ιωνικό ως αθλητής τόσο του μπάσκετ όσο και του βόλεϊ. 
Αντώνης Τζιράρκας: Ξεκίνησα το 1954 όπου και μέχρι το 1961 έπαιξα στον Πειραϊκό. Από το 1961-65 λόγω αεροπορίας έπαιζα στον Μαγνησιακό Βόλου. Βρέθηκα στον Ιωνικό με προτροπή του Θύμιου Φιλίππου, πολύ μεγάλου παίκτη της εποχής και μεγάλου σκόρερ. Αγωνίστηκα στον Ιωνικό από το 1965 μέχρι το 1968. Από το 1973-75 έπαιξα στον Άρη Νικαίας και έκλεισα την καριέρα μου στον Ποσειδώνα Καλαμάτας όπου και αγωνίστηκα από το 1975-79.
(Η σειρα των παραπάνω ονομάτων είναι βάσει της κεντρικής φωτογραφίας)*


Το πριν

Μπακιρλής: Η ΧΑΝ Νικαίας ήταν μπασκετομάνα. Τερκεσίδης, αδελφοί Αμερικάνοι κλπ. Καταλαβαίνετε..
Κρίθαρης: Την περίοδο 1962-63 μερικά μέλη του Άρη Πειραιώς προερχόμενα από την ομάδα μπάσκετ της ΧΑΝ Νικαίας με επικεφαλής τον Λάζαρο Χατζηβασιλείου, τον Δάμωνα Δαμιανίδη, τον Νίκο Ποιητίδη, τον Βασίλη Θεοχαρίδη και τον Ηλία Δασμάνογλου αποφάσισαν να προτείνουν στο υπόλοιπο συμβούλιου του Άρη τη δημιουργία τμήματος μπάσκετ παράλληλα με το ποδοσφαιρικό τμήμα. Έτσι άρχισε να γεννιέται ένα τμήμα το οποίο θα άφηνε εποχή και θα συνέχιζε τη λαμπρή ιστορία της ΧΑΝ. Ο πρώτος πυρήνας παικτών ως φυσική συνέπεια όλων αυτών ήταν να προέρχεται από (πρώην) παίκτες της ΧΑΝ. Χαράλαμπος Λώλης, Νίκος Ανδρεάδης, Δημήτριος Μπακιρλής, Παναγιώτης Γιαρμαλίδης, Τάσος Τοκατλόγλου κ.ά. απετέλεσαν τον κορμό της ομάδας, η οποία συμμετείχε για πρώτη φορά στο πρωτάθλημα της Γ’ Κατηγορίας Αθηνών – Πειραιώς. Σαν πρώτη έδρα ήταν το γήπεδο «Χρυσάφης» (πρώην Ιππόδρομος, απέναντι από το σημερινό Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, το οποίο και είχε στίβο εντός του). Πρώτος αγώνας ήταν με τον Εθνικό Αθηνών. Ακολούθησε η στελέχωση με νέους αθλητές όπως ο Στέλιος Λεριός, ο Νίκος Πανταζής, ο Θύμιος Φιλίππου, Περδικάρης, Κοσσένας, Ζέρβας κ.ά. Στην προσπάθεια βοήθησαν οι προπονητές, Βαγγέλης Σερβίρογλου και Θύμιος Φιλίππου.
Ανδρεάδης: Εγώ επειδή βρέθηκα στο μεταίχμιο εκείνης της μετάβασης να πω μόνο ότι τη χρονιά 1961-62, ως ΧΑΝ Νικαίας, πήραμε το πρωτάθλημα αήττητοι τόσο εντός όσο και εκτός έδρας.

Ιωνικός Νικαίας από την αρχή και όχι από το μηδέν

Ανδρεάδης: Ο Ιωνικός ιδρύθηκε από τον αείμνηστο Δάμωνα Δαμιανίδη. Ήταν, «αρχικά», καθαρά ποδοσφαιρικό σωματείο.
Τζιράρκας: Υπήρχε ανταγωνισμός μεταξύ ΑΕ Νικαίας και Άρη Πειραιώς, λόγω ποδοσφαίρου. Όμως κάποτε τα βρήκαν και έτσι έκαναν τον Ιωνικό.
Κρίθαρης: Πρώτος πρόεδρος του Ιωνικού ήταν ο Δασμάνογλου με Γενικό Γραμματέα τον Σπύρο Γιαννούτσο αλλά αφανής ήρωας, πανταχού παρών, ήταν ο Δαμιανίδης. Έφτιαξε τον Άρη Πειραιώς. Πρωτοστάτησε στη δημιουργία του Ιωνικού Νικαίας και μετέπειτα ίδρυσε τον Άρη Νικαίας (συνέχεια του Άρη Πειραιώς).
Ο Δάμωνας ήταν τρομερός άνθρωπος. Λόγω της δουλειάς του μας έφερνε παπούτσια (μάρκας All Star) από την Αμερική που τότε αυτά δεν υπήρχαν εδώ. Φανέλες, εμφανίσεις κλπ.

«Τι δουλειά έχεις
με τους Κοκκινιώτες, εσύ;»

-Πως είναι να παίζεις για τον Ιωνικό, γνωρίζοντας ότι αποτελείς την παρθενική ομάδα αυτού του συλλόγου;
Τζιράρκας: Το λέω και συγκινούμαι. Όταν είπα στον πατέρα μου ότι πήγα στον Ιωνικό ο πατέρας μου Ρεντιώτης, μου είπε: «Τι δουλειά έχεις με τους Κοκκινιώτες, εσύ;». Με βρήκε ο Θύμιος ο Φιλίππου, όπου αυτός μου γνώρισε τον Δάμωνα (Δαμιανίδη) και μου είπε να παίξω στον Ιωνικό. Τότε, χρήματα δεν παίρναμε. Ήμουνα και στην πολεμική αεροπορία και μετά από κάθε προπόνηση, μας δίνανε, όχι πάντα, ένα μπουκάλι γάλα. Εγώ δεν το έπαιρνα γιατί θεωρούσα ότι παίρνω μισθό και το άφηνα στους άλλους. Του είπα λοιπόν, είναι η παρέα μου εκεί και μαζευόταν πολύς κόσμος. Τρία – τέσσερα πούλμαν όταν παίζαμε εναντίον του Μίλωνα, της Νήαρ Ήστ, του Αμύντα, των Νέων Βύρωνα. Είχαμε πιο πολλούς φιλάθλους από τις ντόπιες ομάδες.
Μπακιρλής: Παρ’ ότι το ποδόσφαιρο κυριαρχούσε, στη Νίκαια το είχαν αγαπήσει το μπάσκετ. 
Τζιράρκας: Να είμαστε ειλικρινείς. Ήταν κατά βάση φίλαθλοι του ποδοσφαίρου γιατί υπήρχαν φορές που κάποιοι εξ αυτών όταν έμπαινε καλάθι φώναζαν «γκολ» (γέλια).
Ανδρεάδης: Να σας πω ένα ευτράπελο που θυμάμαι για να καταλάβετε τι σημαίνει φίλαθλος ποδοσφαίρου να παρακολουθεί μπάσκετ χωρίς να έχει ιδέα. Τότε οι παίκτες έβγαιναν έξω με 4 φάουλ και ο διαιτητής έπαιζε πολύ μεγάλο ρόλο. Έπαιζα εγώ τότε στον Άρη Π. (μιλάμε για την εποχή λίγο πριν τη γέννηση του Ιωνικού) σε παιχνίδι με δυο πούλμαν κόσμο εμείς και οι άλλοι να ήταν 5-10 και έρχεται κοντά μου από την κερκίδα ένας γνωστός ποδοσφαιρικός φίλαθλος και με ρωτάει «Μας αδικεί ο διαιτητής;». Του λέω για πλάκα «Μας αδικεί και πολύ, μάλιστα». Πάει λοιπόν στον διαιτητή, τον «βουτάει», τον σηκώνει ψηλά και του λέει «Έχε το νου σου, εάν τυχόν και τελειώσει ο αγώνας και μου πουν ότι μας αδικείς…», τον κατεβάζει κάτω και βγάζει ένα μαχαίρι από την τσέπη του, «…δεν θα σε δει η μάνα σου». Περιττό να πω ότι στο Β’ ημίχρονο, μπουνιές έριχνα και δε σφύριζε τίποτα (γέλια).

«Το αστέρι από τον Άρη,
το μπλέ – άσπρο από την ΑΕ Νικαίας»

- Πως θυμάστε τη διαδικασία συγκρότησης του Ιωνικού; Τι κλίμα υπήρχε τότε μπροστά στο φάσμα της συνένωσης Α.Ε. Νικαίας και Άρη Πειραιά;
Κρίθαρης.:Το κλίμα ήταν θετικό.
Μπακιρλής.: Σχεδόν θετικό. Είχαν γίνει κάτι μικρές πορείες. Δηλαδή μαζεύτηκαν δυο - τρία καφενεία. Το ένα ήταν του Αγίου Νικολάου, το άλλο του Άη Γιώργη. Εκεί υπήρχε μια διαμάχη. Του στυλ: «Εμείς δίνουμε τα πάντα για την Άμυνα (δηλαδή ΑΕ Νικαίας) και εσείς πάτε να την πουλήσετε». Η ΑΕ Νικαίας είχε βγάλει καλούς ποδοσφαιριστές. Έβγαλε τον Κοσμίδη όπου πήγε αργότερα στον Παναθηναϊκό (κάπου στο 1961-62), την εποχή που ο Παναθηναϊκός έπαιρνε και τον Δομάζο.

Και από τους δύο πάντως πήραν πράγματα για να φτιάξουν τον Ιωνικό. Από τον Άρη πήραν το αστέρι, ενώ το μπλε-άσπρο από την ΑΕ Νικαίας.

- Ποιο ήταν το κίνητρό σας και πως σας προσέγγισαν να απαρτίσετε ως αθλητές τον Ιωνικό;
Τζιράρκας.: Επέστρεψα στη Νίκαια το 1965. Με ζητούσαν πολλά σωματεία στον Πειραιά μεταξύ αυτών και ο Ολυμπιακός. Αυτό το έμαθα βέβαια εκ των υστερών καθώς όταν ήρθαν και με ζήτησαν δεν μου το είπε ποτέ ο πατέρας μου. Έκανα τότε πολλή παρέα με τον Θύμιο Φιλίππου τον οποίο θαύμαζα. Μου λέει λοιπόν: «Αν έρθεις κι εσύ μαζί με αυτούς που έχουμε πάρει όπως π.χ. τον Περδικάρη, θα ανεβαίνουμε κάθε χρόνο κατηγορία». Όπερ και εγένετο, για τρία χρόνια ανεβαίναμε κατηγορίες. Ερχόμασταν ή πρώτοι ή δεύτεροι. Μετά από εμάς ακολούθησε η γενιά Γιαννάκη, Μπολάτογλου, Μπενετάτου αλλά και πιο πριν από αυτούς, οι Πανταζής, Ζερινιώτης, Καζάκης κ.ά. Εκείνη την εποχή, επίσης, ο Κοσσένας ήταν έφηβος ήταν από τους πιο ανερχόμενους παίκτες. Σέντερ, μαζί με τον Σαρανταένα.

«Ο Ιωνικός φτιάχτηκε με την προοπτική ότι θα είναι η μεγάλη ομάδα της περιοχής»


- Ποια ήταν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του Ιωνικού Νικαίας; Ως αξίες, ως ιδέες. Αν θέλετε, που τον ξεχώρισαν από τις άλλες ομάδες της περιοχής.
Ιωνικός Αστήρ Σωκίων
Το όνομα δόθηκε συμβολικά ως συνέχεια της αντίστοιχης ομάδα της Σμύρνης που λεγόταν Ιωνικός Αστήρ Σωκίων με έτος ίδρυσης το 1908 από την Ελληνική κοινότητα των Σωκίων της Ιωνίας, στα περίχωρα της Σμύρνης
Κρίθαρης.: Ο Ιωνικός φτιάχτηκε με την προοπτική ότι θα είναι η μεγάλη ομάδα της περιοχής. Οι άλλες ήταν μικρές ομάδες. Ομάδες γειτονιάς. Κάθε καφενείο είχε και μια ομάδα. Ενδεικτικά, ΑΕ Καραβάς, Νέοι Ευγενείας, Αμπελακιακός, Δόξα Πειραιά, Παλαιά Κοκκινιά κλπ.
Οι επικρατούσες δυνάμεις ήταν ο Άρης Πειραιά και η Άμυνα, οπότε καταλαβαίνετε μετά τη συνένωση τι γεννήθηκε. Φυσικά, αντίπαλο δέος της Προοδευτικής η οποία τότε ήταν μεγάλο μέγεθος στο χώρο.
Μπακιρλής.: Η κόντρα βέβαια με την Προοδευτική ξεκινούσε από πριν τον Ιωνικό. Ο Άρης Πειραιώς είχε κόντρα με αυτούς και αυτή μεταλαμπαδεύτηκε στον Ιωνικό όταν δημιουργήθηκε.
Τζιράρκας.: Αυτή η συνένωση έδρασε καταλυτικά στο να συσπειρώσει πάρα πολύ τον κόσμο της Νίκαιας, εκφραζόμενη από μία μεγάλη ομάδα πια, της περιοχής. Μέσω αυτής της συνένωσης έληξε η όποια κόντρα μεταξύ Άμυνας και Άρη. Όταν βέβαια λέμε για κόντρες, δε μιλάμε όπως τώρα. Τότε ήταν πολύ πιο αγνά.

«Η δημιουργία του γηπέδου της Νεάπολης συνέβαλε σημαντικά στη συσπείρωση του κόσμου»

- Ο κόσμος αγκάλιασε αυτήν την κίνηση από τα πρώτα της βήματα;
Μπακιρλής.: Από τον Άρη Πειραιώς, ο κόσμος ήταν κοντά. Και ούτε πάνω στο χρόνο έγινε και η ένωση φιλάθλων των δύο ομάδων. Και βασικά, όταν έγινε και το γήπεδο της Νεάπολης ήταν αυτό που μάζεψε για τα καλά τον κόσμο.

- Όπως έχει καταγραφεί, ο μπασκετικός Ιωνικός έδωσε το πρώτο του επίσημο παιχνίδι για την Α’ Αθηνών, την περίοδο 1965-66 και πιο συγκεκριμένα στις 9 Αυγούστου του 1966. Σε εκείνο το πρωτάθλημα για τον Β’ Όμιλο της Α’ Αθηνών, βρεθήκαμε αντιμέτωποι με ομάδες όπως ο Αμύντας, ο Πανελλήνιος, η Νήαρ Ήστ, ο Α.Ο. Ζωγράφου και το Π. Φάληρο. Τι θυμάστε από εκείνα τα παιχνίδια; Και επίσης, υπήρξε κάποιο όνομα που πέρασε από την Ομάδα και ξεχώριζε;
Τζιράρκας.: Ο πρώτος σκόρερ και αυτός που «καθάριζε» τα παιχνίδια ήταν ο Θύμιος ο Φιλίππου.
Κρίθαρης.: Οι πρώτοι παίκτες που φόρεσαν τη φανέλα του Ιωνικού στο ιστορικό αυτό παιχνίδι ήταν οι εξής: Φιλίππου, Μανιώτης, Καζάκος, Καμπίτσης, Περδικάρης, Τοκατλόγλου, Ζαμουδάκης, Καλπίδης, Καλκάνης, Τζιράρκας, Γεραμάνης. Παίκτης – προπονητής ήταν ο Χατζηβασιλείου

«Όλα τα φώτα ήταν πάνω από το ποδόσφαιρο. Μετά ερχόταν ο στίβος.
Το μπάσκετ ήταν στο έλεος του Θεού»

- Γενικότερα, πως ήταν ο αθλητισμός τότε; Σε τι επίπεδο και τι συνθήκες επικρατούσαν;
Κρίθαρης.: 80% ποδόσφαιρο, νο2 ο στίβος και μετά το μπάσκετ. Που λέμε για στίβο, όπου γίνονταν αγώνες, τα γήπεδα ήταν γεμάτα. Όχι όπως τώρα. Γίνονταν αγώνες στο Παναθηναϊκό Στάδιο και ήταν φίσκα. Τότε, επειδή δεν είχαμε λεφτά, πηγαίναμε με τα πόδια στην Αθήνα, πάνω από τον Αρδηττό. Θυμάμαι σε κάτι Βαλκανικούς Αγώνες  πηδάγαμε κι εγώ δεν ξέρω από πού για να μπούμε και η αστυνομία μας έβγαζε απ’ έξω, ως που στο τέλος απηύδησαν και μας άφησαν.

Τότε, όσον αφορά το μπάσκετ, το ενδιαφέρον το μονοπωλούσε ο Πανελλήνιος με τη χρυσή πεντάδα (Στεφανίδης, Χρηστέας, Παπαδήμας, Ρουμπάνης, Χολέβας). 

Όσον αφορά τον Ιωνικό και ιδιαίτερα από το ’70 και μετά, ότι έγινε, πραγματοποιήθηκε μετά κόπων και βασάνων. Δεν έβρεξε ξαφνικά Γιαννάκη, Σαρανταένα κλπ. Τότε δεν υπήρχε ούτε αθλητής παιδικής ομάδας. Γι’ αυτό και μου ζητήθηκε να συνδράμω. Έφηβοι έπαιζαν ο Μπενετάτος και ο Μπολάτογλου. Μπορεί να έγινε συνένωση δύο μεγάλων ομάδων της περιοχής, αλλά πέραν των ανδρών από κάτω δεν υπήρχε τίποτα.
Μπακιρλής.: Κακώς λέμε «Ένωση». Όσον αφορά το μπάσκετ, δεν υπήρχε ένωση. Όλα τα φώτα ήταν πάνω από το ποδόσφαιρο. Το μπάσκετ τότε, ήταν στο έλεος του Θεού.
Κρίθαρης.: Τώρα βλέπεις πόσοι γονείς έρχονται κάθε Σεπτέμβρη για να γράψουν τα παιδιά τους στον αθλητισμό και καλά κάνουν. Όμως τότε, δεν ήταν έτσι. Φανταστείτε ότι δεν πήγαιναν τα παιδιά τους στο ποδόσφαιρο γιατί πίστευαν ότι θα γίνονταν αλήτες. Και στο μπάσκετ δεν ήταν και πολύ διαφορετικά. Τον Παναγιώτη (Γιαννάκη) τον βρήκαμε 12 ετών που ερχόταν να παίξει. Έτσι ήρθε, έκανε 1-2 προπονήσεις, τις επόμενες μέρες ο Δαμιανίδης του δίνει το «γνωστό» 20αράκι για να πάει να βγάλει φωτογραφίες στο Περιβολάκι και να βγάλει δελτίο. Δεν ήθελε και πολύ γιατί φανταστείτε ότι του άρεσε το ποδόσφαιρο και ήταν και καλός και εκεί. Έτσι τέλος πάντων, έγινε αντίστοιχα και με πολλά παιδιά και φτιάχτηκε πυρήνας καλών αθλητών σε διάφορες ηλικιακές ομάδες. Να πούμε επίσης, ότι παρ’ ότι τα νιάτα πάντα είναι ατίθασα, τότε υπήρχε πειθαρχία. Να αντιμιλήσει ο αθλητής στον προπονητή; Δεν άκουγες τίποτα. Όσοι δε μπορούσαν να το σεβαστούν αυτό, έφευγαν από μόνοι τους. Έτσι φθάσαμε στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα Εφήβων που το κατακτήσαμε, εκείνη την εποχή. Μιλάμε για ένα σύλλογο που από το μηδέν έφθασε σε τέτοιο επίπεδο. Και μιας και φθάσαμε εδώ, να πούμε ότι στο τέλος, ο Ιωνικός κέρδισε από τον Παναγιώτη (Γιαννάκη) 35 εκατομμύρια δραχμές τα οποία όμως πήγαν όλα στο ποδόσφαιρο. Στο μπάσκετ δεν έμεινε τίποτα. Θα ήθελα να το τονίσω αυτό όπως επίσης και το γεγονός ότι διαχρονικά, ο Γιαννάκης ήταν δίπλα στην Ομάδα, χωρίς να το ξέρουν οι περισσότεροι.

- Και όσον αφορά τον «Πλάτωνα»; Πως ήταν τότε ο χώρος;
Κρίθαρης: Τότε στον Πλάτωνα υπήρχε μόνον ανοιχτό γήπεδο όπου χωραταξικά βρισκόταν σε ένα μέρος του σημερινού Κολυμβητηρίου του «Πλάτωνα». Το κλειστό έγινε το 1970. Το κλειστό αυτό ήταν να πάει στου «Χρυσάφη» (πρώην Ιππόδρομος, απέναντι από το σημερινό Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος) κανονικά. Όμως ο Δαμιανίδης λόγω γνωριμιών που είχε το έφερε εδώ. Στο δρόμο βασικά για του Χρυσάφη, άλλαξε το δρομολόγιο και ήρθε στη Νίκαια (γέλια).
Τζιράρκας: Έχω ακούσει δια στόματος Δαμιανίδη ότι επισκέφθηκε τον Ασλανίδη (Γ.Γ. Αθλητισμού επί Χούντας) «Εμείς είμαστε πρόσφυγες. Εκεί που θέλεις να κάνεις το κλειστό (στου Χρυσάφη) δεν είναι γειτονιά, δεν έχει κόσμο. Στην Κοκκινιά δεν υπάρχει ένα γήπεδο να αθληθούν τα παιδιά. Ας το κάνουμε εκεί και ας το πούμε και «21ης Απριλίου» (ήταν η πρώτη ονοματοδοσία). Και τον έπεισε.

«Όποιος δεν έζησε τη δεκαετία του ’50,
δεν έζησε φτώχεια.
Τη δεκαετία του ’60 και μετά, ήρθε η ανάκαμψη»

Ερ. Επιπλέον, κοινωνικά, τι συνθήκες επικρατούσαν τότε στην Ελλάδα και πιο συγκεκριμένα στη Νίκαια. Μιλάμε για το 1965.
Μπακιρλής.: Καταρχάς, πριν φθάσουμε στο τότε και μιας και μιλήσαμε για τη ΧΑΝ ή αλλιώς «Λέσχη» να πούμε το εξής. Όταν έφυγαν οι Γερμανοί, η «λέσχη» τότε, μοίραζε φαγητό σε όλους, όχι μόνο στους απόρους. Η «λέσχη» υπήρχε και μετά την αφομοίωσε η ΧΑΝ και συνδέθηκαν αυτοί οι δύο όροι μεταξύ τους.
Κρίθαρης.: Γάλα, σταφιδόψωμο και τυρί (Ολλανδίας). Τότε όμως αυτά ήταν πολύ σημαντικά.

Μιας και λέμε για «Λέσχη» να σας πω κι ένα αστείο. Τώρα τελευταία ανακάλυψα γιατί η μάνα μου δεν μου έλεγε τίποτα όταν πήγαινα στο γήπεδο. Με ρωτούσε «Που ήσουν;» και της απαντούσα «Στη Λέσχη». Στην τότε αργκό ωστόσο, λέσχη ήταν και τα σφαιριστήρια. Εκείνη επαφιόμενη ότι μιλούσαμε για τη λέσχη της Χριστιανικής Αδελφότητας Νέων δε μου έλεγε τίποτα.
Μπακιρλής.: Τώρα για την περίοδο που μας ρωτάς, να πω το εξής: Όποιος δεν έζησε τη δεκαετία του ’50, δεν έζησε φτώχεια. Το λέω γιατί τότε δεν είχε δουλειά. Τη δεκαετία του ’60 και μετά, ήρθε η ανάκαμψη. Η ανοικοδόμηση, η αστυφιλία. Από εκείνη τη δεκαετία κι έπειτα, υπήρχε η οικοδομή και η θάλασσα που έφερναν λεφτά. Υπήρχε ο πατέρας και η μητέρα που δούλευαν και μπορούσαν να δίνουν ένα χαρτζιλίκι στο παιδί. Υπήρχε ας πούμε ένα δεύτερο ζευγάρι παπούτσια. Τη δεκαετία του ’50 δεν υπήρχε ούτε πρώτο ζευγάρι παπούτσια. Από το ’60 και μετά άρχισε ο κόσμος να φτιάχνεται, να ντύνεται. Και όχι μόνον ανοικοδομήσεις αλλά και ανακατασκευές – επισκευές στα ήδη υπάρχοντα σπίτια. Και εγώ όπως και ο Βύρωνας (Κρίθαρης), μέναμε σε σπίτι του συνοικισμού τα οποία και εκείνη την περίοδο αρχίσαμε και τα φτιάχναμε. Παρά την έλευση της Χούντας, αυτό δε σταμάτησε.

- Στο ποδόσφαιρο, ο Ιωνικός, λόγω και της τότε διοίκησης είχε παίξει σε δύο αγώνες έχοντας αντικαταστήσει το αστέρι με το «πουλί της Χούντας». Είχε γίνει και στο μπάσκετ αυτό;
Μπακιρλής: Κατηγορηματικά, ΟΧΙ. Παρ’ ότι δήμαρχος – αντιδήμαρχος ήταν διορισμένοι από τη Χούντα, όπως και κυβερνητικοί εκπρόσωποι σε πολλούς συλλόγους, ο Δαμιανίδης αγαπούσε τόσο τον Ιωνικό που θα έκανε χαμό αν γινόταν κάτι τέτοιο.
Κρίθαρης: Ο Δαμιανίδης είχε μόνον τον Ιωνικό στο μυαλό του. Ήμασταν στο συμβούλιο του γηπέδου. Επί Δαμιανίδη, προπονούνταν τις καλύτερες ώρες ο Ιωνικός. Πρόεδρος ήταν ο Πλυντζανόπουλος, ο μετέπειτα διορισμένος δήμαρχος Νίκαιας (ανιψιός του συνταγματάρχη Πλυντζανόπουλου και αρχηγού των Ταγμάτων Ασφαλείας). Υπήρξε φορά που ενώπιον του, σε πολύ ιδιαίτερες εποχές, είχε χτυπήσει το χέρι στο τραπέζι κυριολεκτικά, βγαίνοντας μπροστά για τον Ιωνικό.


Σάρκα από τη σάρκα του Ιωνικού

- Για τη διάσπαση του Ιωνικού το 1973 και τη δημιουργία του Άρη Νικαίας, θέλετε να μας πείτε πως φτάσαμε εκεί;
Κρίθαρης: Το μπάσκετ ακολουθούσε το ποδόσφαιρο. Τότε δίνονταν και κάποιες επιχορηγήσεις από τις Γενικές Γραμματείες και όλα τα λεφτά τα έπαιρνε το ποδόσφαιρο με αποτέλεσμα το μπάσκετ να είναι στην αφάνεια. Επειδή δεν υπήρχε προκοπή έτσι, μπήκε στο τραπέζι η ιδέα να γίνει ένας άλλος σύλλογος ο οποίος θα είναι καθαρά μπασκετικός. Όντας μέλη του Συλλόγου του Άρη Πειραιώς, τον ονόμασαν Άρη Νικαίας, το 1973. Ουσιαστικά επανιδρύθηκε ο Άρης Πειραιώς με διαφορετική επωνυμία και όντας αμιγώς μπασκετικός σύλλογος, στην αρχή. Τότε, έγινε αγώνας δρόμου προκειμένου να «σωθεί» ο Ιωνικός, καθώς από τη στιγμή που ο Δαμιανίδης ίδρυσε τον Άρη, πήγε να πάρει όλα τα δελτία και θα χάναμε πάρα πολλούς αθλητές, μέσα σε αυτούς και τον Γιαννάκη.
Τζιράρκας: Υπήρξε βέβαια αφορμή. Το 1973 έγινε η διάσπαση λόγω της παραχώρησης δύο αθλητών βόλεϊ του Ιωνικού στον Ολυμπιακό όπου μια μερίδα των ανθρώπων του Ιωνικού, αποχωρούν και δημιουργούν τον Άρη Νικαίας. Δαμιανίδης, Χατζηβασιλείου, Βασιλειάδης, Ποιητίδης διαφώνησαν και έφτιαξαν τον Άρη. Με βρήκαν και μου ζήτησαν να συνδράμω στη νέα τους προσπάθεια. Έτσι βρέθηκα στον Άρη Νικαίας την περίοδο 1973-75, ξεκινώντας ξανά το μπάσκετ σε διασυλλογικό επίπεδο, καθώς από το 1968-73 ήμουν στην Τανάγρα. Τότε ήμουν στην Αεροπορία ως Τεχνικός Αξιωματικός και έπρεπε να πηγαίνω στην Τανάγρα. Τότε ήταν η δικτατορία και η Τανάγρα ήταν αεροδρόμιο παντός καιρού. Το 1/3 της δύναμης έπρεπε να παραμένει λόγω του Κυπριακού και των Τουρκικών σχέσεων που ήταν σε μεγάλη ένταση, οπότε εν πάσει περιπτώσει δεν προλάβαινα τις προπονήσεις. Όπου πήγαινα με μετάθεση, εκεί έβρισκα να παίζω.


Οι αναμνήσεις των «χρυσών χρόνων» και οι προσδοκίες για την αναβίωσή τους


- Τελικά, ο Ιωνικός με δύο χρονιές στην Α’ Αθηνών και δύο χρονιές στη Β’ Εθνική, βρέθηκε στην πολυπόθητη Α’ Εθνική με τη γνωστή σε όλους, από εκεί και πέρα, πορεία. Ήταν το ξεκίνημα της εποχής του Παναγιώτη Γιαννάκη. Μια δεκαετία περίπου μετά από την πρώτη εμφάνιση του Ιωνικού στα πρωταθλήματα πως θυμόσασταν εκείνες τις στιγμές;
Τζιράρκας.: Πιο έντονα θυμάμαι τη στιγμή, γιατί ήμουν και μέσα, που ο Ιωνικός έχασε στην παράταση από τον Άρη με 113-114. Σημείωσε 73 πόντους ο Γιαννάκης και 62 ο Γκάλης. Ο Γιαννάκης έπαιξε ως all-around player και έπαιξε εναντίον της ομάδας του Άρη που διέθετε ικανούς αμυντικούς και έβγαλε 73 πόντους ενώ ο Γκάλης παίζοντας απέναντι σε πιο μέτρια ομάδα, έβγαλε 62.

- Την πιο ιδιαίτερη στιγμή που θα ξεχωρίζατε από πέρασμά σας ως αθλητές του Ιωνικού.
Τζιράρκας.: Οι τρεις πρώτες χρονιές που ανεβαίναμε ως πρώτοι ή δεύτεροι. Μέχρι που ήρθε η επόμενη γενιά από εμάς που ήταν και η πιο ένδοξη στην ιστορία του Ιωνικού. Αυτοί τον καταξίωσαν.


- Φθάνοντας στο σήμερα, ένα σχόλιο για τη μεγάλη επαναφορά που προετοιμάζεται; Μια Νικαιώτικη ομάδα ένα βήμα πριν την κορυφαία κατηγορία. Παρακολουθείτε την ομάδα;
Τζιράρκας.: Νοιώθω μεγάλη χαρά.
Μπακιρλής.: Πάντοτε για τον τόπο μου αισθάνομαι υπερηφάνεια και ειδικά για το μπάσκετ της περιοχής ακόμα μεγαλύτερη υπερηφάνεια. Θα ήθελα πάλι ο Ιωνικός να φθάσει εκείνη τη χρυσή δεκαετία (1975-76 μέχρι 1986-87) και με Παναγιώτη Γιαννάκη αλλά και χωρίς αυτόν.
Share To:

Ionikos News

Post A Comment: