Γράφει ο Πέτρος Ιωσηφίδης
«Σ’ αυτή τη γειτονιά
και βράδυ και πρωί
περάσαμε και χάσαμε
ολόκληρη ζωή»
Μια ολόκληρη ζωή, 32 χρόνια όπως του υποφαινόμενου, μέχρι να δούμε τον Ιωνικό εκεί που αξίζει να είναι. Χρόνια δύσκολα και ιδίως τα τελευταία τόσο σε αγωνιστικό επίπεδο ως προς την Ομάδα μας όσο και σε επίπεδο γειτονιάς, όσον αφορά τις οικονομικές συνθήκες και την κρίση που χτύπησε την περιοχή μας.
Μέχρι το κοντέρ να αποτυπώσει τις περσινές και τις φετινές εποποιίες σε Β’ Εθνική και Α2 αντίστοιχα, ο χρόνος πότε συμπυκνωνόταν όπως εκείνο το δευτεριάτικο βράδυ στον κατάμεστο Πλάτωνα ή εκείνη την Κυριακή στο Σπόρτιγκ και πότε επιβραδυνόταν βασανιστικά όπως εκείνες τις φορές που ο Ιωνικός προσπάθησε να κάνει το βήμα από τη Β’ για πιο πάνω, αλλά το βήμα έμεινε μετέωρο.
Ο κόσμος όμως από αυτήν τη γειτονιά, όπως αρέσκονται να αποκαλούν τη Νίκαια, ήταν πάντα νικητής. Το απέδειξε όποτε χρειάστηκε, το απέδειξε και φέτος με τα δύο sold out και με ίσως τη μεγαλύτερη κατά μέσον όρο προσέλευση στους αγώνες. Το απέδειξε και στα πιο δύσκολα όταν άνθρωποι που προέρχονταν από τα σπλάχνα του μπήκαν μπροστά και έτρεξαν «και βράδυ και πρωί» για να κρατήσουν και να οργανώσουν καταστάσεις. Έγινε στο μπάσκετ («επιτροπή»), έγινε στο ποδόσφαιρο (διοίκηση RANGERS αλλά και Φώτης Σιακάρας, για να μην αδικούμε). Κανένας επενδυτής δε «μπαίνει» σε μια ομάδα στη λογική του «είδα φως και μπήκα». Και βέβαια τίποτα δεν είναι αυτονόητο.
Ο κόσμος του Ιωνικού, δικαίως, μετά από πολλά χρόνια μπορεί και αισθάνεται διπλά χαρούμενος. Και όλα αυτά μέσα σε ένα μήνα. Είναι αυτό που λέγαμε περί συμπύκνωσης του χρόνου. Από τον τίτλο του πρωταθλητή της Α2 στο μπάσκετ, της ομάδας με την απόρθητη έδρα τις 27 νίκες σε 30 παιχνίδια, των ρεκόρ, της μαζικής προσέλευσης, των πολλών εκδρομών ανά την Ελλάδα, της πρωτόγνωρης για τα δεδομένα μας φιέστας, στα όσα ζήσαμε την Κυριακή που μας πέρασε στη Νεάπολη.
Από την πρώτη στιγμή αγκαλιάστηκε η προσπάθεια της οικογένειας Τσιριγώτη. Ο κόσμος έδειξε μεγάλη ωριμότητα και στήριξη στο εν λόγω εγχείρημα. Μη γελιόμαστε, μια ολόκληρη ζωή είναι και η ιστορία του ποδοσφαίρου. Όχι 32 χρόνων βέβαια αλλά και η φθορά και η πτώση έγινε τόσο γρήγορα αλλά και με τόσο κρότο. Τελικά, όταν υπάρχει υπέρμετρη πίστη και κινήσεις προς αυτήν την κατεύθυνση από την «κεφαλή», αυτό είναι ίσως και το πιο ισχυρό προαπαιτούμενο για να στηρίξει ο κόσμος με όλες του τις δυνάμεις. Αγωνιστικά, αυτό που έκανε ο Ιωνικός από το -14 που βρέθηκε από την κορυφή και το κάλυψε, βγαίνοντας στα μπαράζ, μπορώ να το παραλληλίσω με την κούρσα – αντεπίθεση του Ολυμπιονίκη Σπύρου Γιαννιώτη στα 10 χλμ. ανοικτής θάλασσας, στους Ολυμπιακούς στο Ρίο όπου από το γκρουπ των τελευταίων βρέθηκε πρώτος, χάνοντας για ελάχιστα τελικά το χρυσό, παίρνοντας ωστόσο όλη τη δόξα. Όλη αυτή η πορεία αποτυπώνεται και στην κερκίδα. Το παιχνίδι με την Προοδευτική, έτσι κι αλλιώς συγκέντρωνε κόσμο. Πιο πολύ στέκομαι στο παιχνίδι με την Επισκοπή, προάγγελος του κομβικού παιχνιδιού με τον Αιολικό. Τέτοια προσέλευση μπορώ να τη συγκρίνω μόνο με το παιχνίδι κόντρα στον ΠΑΣ Γιάννινα, το 2008.
Η τελευταία φορά που μπάσκετ και ποδόσφαιρο πανηγύρισαν μαζί ήταν τη χρονιά 2012-13 όπου το μπάσκετ κέρδιζε την άνοδο από τη Γ’ Εθνική στη Β’ και το ποδόσφαιρο, ως πρωταθλητής από τη Δ’ Εθνική στη Γ’. Τώρα βέβαια τα μεγέθη είναι άλλα. Basket League αφενός και επαγγελματική Football League, αφετέρου, με τον κόσμο πιο έτοιμο από ποτέ γι’ αυτό το άλμα στο μέλλον.
«Σ’ αυτή τη γειτονιά
μες στο μικρό στενό
χαθήκαμε και ζήσαμε
μακριά κι απ’ το Θεό»
Ο τροχός γύρισε. Χαρά και μόνο ψηλά το κεφάλι, πια. Και όπως λέει και το σύνθημα «Γαλανός (x3) Θεός, Ιωνικός ο ένας κι ο μοναδικός», τώρα, πιο πολύ από ποτέ, είμαστε κοντά στο δικό μας Θεό.
Η «γειτονιά» μας, η Νίκαια, έχει κάθε λόγο να χαμογελάει..
Post A Comment: