Γράφει ο Γιώργος Μαργιούκλας
Τα όρια ξεπεράστηκαν, οι κόκκινες γραμμές παραβιάστηκαν και η λογική χάθηκε δια παντός. Οι σύμμαχοι αποδείχθηκαν αμετροεπείς και οι υποσχέσεις πίσω από χαμογελαστά πρόσωπα κίβδηλες. Οι φίλοι μας λιγοψύχησαν μπροστά στο όνειρο που κρατούσαν ως υψωμένο λάβαρο και την κρίσιμη αυτή ώρα το πρόδωσαν. Μείναμε μόνοι, ξανά, μια ετερόκλητη μάζα που σαστίζει βουβή μπροστά στις εξελίξεις. Βουβή σαν την ηρεμία πριν την καταιγίδα που αναπόφευκτα θα ακολουθήσει «διαλύοντας» τα πάντα.
Και πώς να μην ξεσπάσει αυτός ο κόσμος που τόσα πολλά στερήθηκε εδώ και χρόνια; Δεν είναι τα 32 χρόνια μακριά από την Α1, δεν είναι τα 13 μακριά από την Super League. Είναι πολλά περισσότερα -στην «καρδιά» του ΠΟΚ ένα κύτταρο αρνείται πεισματικά να σβήσει από το χάρτη- και που δύσκολα θα τα αντιληφθούν όσοι βρίσκονται έξω από το πλαίσιο αυτό.
Όμως ο κόσμος, δίχως την παραμικρή υπόνοια αφέλειας, τα όνειρα του θέλησε να τα ανοίξει προς όλους , να αγκαλιάσει ακόμα και τους εφήμερους που επιστρέφουν στις χαρές και χάνονται στις λύπες. Ανέχθηκε τους καιροσκόπους, τους χειροκροτητές, ακόμα και κάποιους «εχθρούς» που χρόνια έσκαβαν στην πλάτη του. Τα πανηγύρια τα μοιράστηκε με ξένους, τις περίοπτες θέσεις του σπιτιού του τις προσέφερε απλόχερα και στις στιγμές απόλυτης κορύφωσης, δίπλα στο πάνθεον των πραγματικών πρωταγωνιστών, σφηνώθηκαν αδιαμαρτύρητα αμφιλεγόμενες φιγούρες.
Σήμερα που η ομίχλη από τα καπνογόνα διαλύθηκε, που τα τραγούδια κόπασαν, που το όνειρο έτοιμο να γεννηθεί ζητάει αυτό που του αναλογεί, τι έμεινε; Έμεινε το κοινό, πιστό στην θέση του ως όφειλε, και Κάποιος στην σκηνή ολομόναχος, μια ανάσα πριν την μεγάλη πρεμιέρα…
‘Έχοντας λοιπόν ένα σφυρί στο χέρι, άραγε θα χτίσει ή θα γκρεμίσει;
«Εγώ ειμαι ο γκρεμιστής, γιατ’ είμ’ εγώ κι ο χτίστης,.
[…]Και θέλει και το γκρέμισμα νου και καρδιά και χέρι.
[…]δεν τρέμω σας, όποιοι είστε·
γρικάω, βγαίνει από μέσα του μια προσταγή: Γκρεμίστε!»
Κ. Παλαμάς
Υ.Γ. Συνέχισε για τον κόσμο…
Post A Comment: