Γράφει ο Γιώργος Μαργιούκλας

Περίπου ένας μήνας έμεινε για την έναρξη των αγωνιστικών υποχρεώσεων σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ και πλέον ξημερώνει μια άλλη εποχή για τους φίλους του Ιωνικού, στην Α1 και την Football League! Κυριολεκτικά μια άλλη εποχή για κάθε κυανόλευκο οπαδό που είτε πρόλαβε την ομάδα στις επαγγελματικές κατηγορίες, είτε όχι, τα πράγματα δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με όσα συνέβαιναν 10 χρόνια πριν.

Αναρωτιέμαι πολλές φορές πώς έχουν γαλουχηθεί τα τελευταία χρόνια οι οπαδοί σε άδεια -από φιλοξενούμενους οπαδούς- γήπεδα. Τελικά το μέτρο αυτό λειτούργησε βοηθητικά ως προς την εξάλειψη της βίας ή αντιθέτως έκανες τις νέες γενιές περισσότερο αντικοινωνικές και μη εξοικειωμένες με την πιθανότητα διαφορετικοί φίλαθλοι να συνυπάρχουν στις ίδιες κερκίδες;
Έχοντας διαγράψει μια μικρή πορεία, που έκανε τον κύκλο της, στους οπαδικούς κόλπους δυσκολεύομαι να εξηγήσω πλέον στους  20αρηδες ότι αυτά που ζουν δεν έχουν καμία σχέση με την φυσιολογικότητα και την ομορφιά που μάθαμε εμείς (με τις δεκάδες αστοχίες που αναλογούσαν και στην δική μας εποχή βέβαια).

Μου μιλούν για καυτές έδρες και εκρηκτικές ατμόσφαιρες στα γήπεδα, εννοώντας πυρσούς και δυναμίτες. Για ποια ατμόσφαιρα μιλάμε όμως όταν δεν έχει κλείσει η φωνή σου, έστω μια φορά, για να ακουστείς πιο δυνατά από τους «απέναντι». Όχι για να κάνεις επίδειξη δύναμης, αλλά για να δείξεις ότι η δική σου αγάπη, γι’ αυτό που υποστηρίζεις, υπερβαίνει του αντιπάλου.
Πώς να περιγράψεις  το συναίσθημα του να δέχεσαι γκολ βλέποντας λίγα μέτρα πιο δίπλα να πανηγυρίζουν την στιγμή που εσύ προσπαθείς να μαζέψεις τα κομμάτια σου και να φωνάξεις ακόμα πιο δυνατά. Ποιες λέξεις να χωρέσουν για την στιγμή της ισοφάρισης και της ολικής ανατροπής που χάνεται όλος ο κόσμος γύρω σου. Ακόμα κι όταν το σφύριγμα της λήξης σε βρει ηττημένο να κάθεσαι βουβός στην κερκίδα παρατηρώντας τους αντίπαλους παίκτες να τραγουδούν μπροστά από την κερκίδα των φιλάθλων τους, καλλιεργείται ένα κρίσιμο συναίσθημα στην συνείδηση του κάθε οπαδού. Η ήττα και η χαρά του άλλου δεν μένει μια μακρινή εικόνα πίσω από μια τηλεόραση, η εκτός έδρας νίκη δεν συνεπάγεται με φιλοξενούμενους παίκτες να τρέχουν γρήγορα στα αποδυτήρια.

Εύστοχα αναρωτιόταν λοιπόν το πανό που αναρτήθηκε σε πολλά γήπεδα πριν λίγα χρόνια «είναι οι οπαδοί ελεύθεροι πολίτες?»

Για να απαντηθεί αυτό θα πρέπει πρώτα να συμφωνήσουμε, τι ορίζεται ως «ελεύθερος άνθρωπος» κι έπειτα να οδηγηθούμε σε αυτόν που στερεί την ελευθερία αυτού του ανθρώπου.

Βρισκόμαστε στο 2019 προερχόμενοι από πολλά χρόνια οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, με την ισορροπία στις ανθρώπινες σχέσεις να είναι αρκετά διαταραγμένη την στιγμή που ο καθένας αναζητάει, σχεδόν απεγνωσμένα και τις περισσότερες φορές σε λάθος πρόσωπα, εχθρούς για όσα του συμβαίνουν γύρω του. Παράλληλα η ανάγκη για μια, έστω και πλασματική, επιβεβαίωση ανωτερότητας που θα αποπροσανατολίζει προσωρινά από την εργασιακή και οικονομική εξαθλίωση που βιώνουμε, είναι ακόρεστη. Η ομάδα που υποστηρίζουμε παρέχει όλα εκείνα τα απαραίτητα στοιχεία για να δημιουργηθεί αυτή η λανθάνουσα συνθήκη.

Συνήθως την επιλογή αυτή την κληρονομούμε από την οικογένεια, είτε την ασπαζόμαστε λίγο μεγαλύτεροι λόγω παρέας ή περιοχής. Οι κατηγορίες πολλές και ενδεικτικά μπορούμε να δούμε να χωρίζονται σε αυτούς που επιλέγουν τους νικητές (πάντα κερδίζει η σπουδαία ομάδα, άρα είμαι κι εγώ σπουδαίος που την υποστηρίζω), αυτοί που επιλέγουν τους «φασαριόζους» (δεν κερδίζω πάντα αλλά είμαι δυνατός στον «δρόμο») και αυτούς που επιλέγουν μια μειοψηφία για να νιώθουν ότι παρεκκλίνουν από την μάζα. Αν σε όλα τα παραπάνω προσθέσουμε τα συμφέροντα (γνωρίζουμε όλοι ποιων) που θέλουν τους ανθρώπους διαιρεμένους για ανύπαρκτους λόγους, παρά συσπειρωμένους για έναν ζωτικό σκοπό (βλέπε πείνα, εργασιακή εκμετάλλευση κλπ), καταλήγουμε σε κάποιους σημαντικούς παράγοντες που -όσο αδιανόητο και ανόητο φαντάζει- συντηρούν τον χουλιγκανισμό μέχρι και σήμερα.

Ωστόσο τα χρόνια του «αγνού» χουλιγκανισμού έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί όσο κι αν τα οπαδικά μυαλά αρνούνται πεισματικά να το αποδεχτούν. Ακριβώς επειδή όλη αυτή η κουλτούρα του χουλιγκανισμού φθίνει αναπόφευκτα,  αναγκάζονται να εφευρίσκουν νέους τρόπους για να την αναζωπυρώνουν, αλλά αυτό είναι μια άλλη μεγάλη συζήτηση.
Επιστρέφουμε λοιπόν στο ερώτημα τι ορίζουμε ως «ελεύθερο άνθρωπο». Είμαστε ελεύθεροι άνθρωποι μόνο στον βαθμό που αναγνωρίζουμε την ελευθερία και την ανθρώπινη υπόσταση αυτών που βρίσκονται γύρω μας!

Άρα λοιπόν, για κάθε συνάνθρωπο του οποίου η ελευθερία καταπατείται έχουμε την υποχρέωση, στο όνομα ενός κόσμου με ελεύθερους πολίτες όπως θεωρητικά αναζητούμε, να στεκόμαστε αλληλέγγυοι. Σε κάθε απαγόρευση, λοιπόν, που διατάχθηκε από την αστυνομία, θα έπρεπε οι ίδιοι ως «αντίπαλοι» οπαδοί να ανακαλύψουμε και να δημιουργήσουμε τρόπους ώστε να φιλοξενήσει ο ένας τον άλλο ακόμα και σε κοινές κερκίδες, δίχως την ανάγκη αστυνομικής περιφρούρησης (βλέπουμε δειλά δειλά να συμβαίνουν αυτά).

Διότι έως ότου κατανοήσουμε πως εμείς οι ίδιοι πρωτίστως καταπατούμε τις ελευθερίες μας, θα συνεχίσουμε να βρίσκουμε θύρες κλειστές και δρόμους φραγμένους.
Έως ότου κατανοήσουμε πως δεν είναι εχθρός όποιος φοράει ένα διαφορετικό χρώμα μπλούζας, και πως μια νίκη ή μια ήττα δεν είναι τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από ένα αποτέλεσμα! Γνωρίζουμε άλλωστε πως κανένα αποτέλεσμα δεν είναι ικανό να μας κάνει να αγαπήσουμε περισσότερο ή λιγότερο την ομάδα μας.

Ναι στις ελεύθερες μετακινήσεις οπαδών λοιπόν! Ας δείξουμε ικανοί να βρούμε τον τρόπο μόνοι μας, κι όχι περιμένοντας τους κρατικούς μηχανισμούς να δείξουν «καλοσύνη», «κατανόηση», «ανεκτικότητα». Γνωρίζουμε πως ο ρόλος τους και η παρουσία τους τις περισσότερες φορές δημιουργεί -παρά λύνει- προβλήματα. Δεν τους έχουμε ανάγκη.

Επιστρέφοντας λοιπόν εκεί απ’ όπου ξεκινήσαμε, στους οπαδούς του Ιωνικού, ας μην γελιόμαστε. Δεκάδες φορές έχουμε κι εμείς υπάρξει κύριοι εκφραστές όλων των αρνητικών που προαναφέρθηκαν. Όμως δεν μπορούμε να κρύψουμε πως όλοι μας ονειρευόμαστε γήπεδα γεμάτα, ελεύθερες εκδρομές με μπύρες , συνθήματα και ταξίδια σε όλη την Ελλάδα.
Ποιος δεν θέλει φέτος να βρεθεί για το ποδόσφαιρο στο Αιγάλεω, στον Βόλο και την Καλαμάτα; Στο μπάσκετ ποιος θα χαρεί αν λείπει από Νέα Σμύρνη, Περιστέρι,  Πυλαία, Ιβανόφειο και Αλεξάνδρειο;
Ίσως πραγματοποιώντας ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί, τις προσωπικές μας υπερβάσεις και ξεπερνώντας τα καθιερωμένα στερεότυπα με τα οποία μεγαλώσαμε, να καλλιεργήσουμε εκείνες τις συνθήκες που θα μας οδηγήσουν σε σοβαρά οπαδικά κινήματα και όχι σε στρατούς αφεντικών που κερδοσκοπούν από τις ομάδες μας με κάθε τρόπο.

Άλλωστε, το κακό δεν αργεί να γίνει μα όταν γίνει είναι ήδη αργά, όπως στην περίπτωση του Κώστα Κατσούλη -ενός γνήσιου μάγκα- που απλά βρέθηκε στο πλευρό της ομάδας του, όπως όλοι ονειρευόμαστε να κάνουμε, και κάποιοι αποφάσισαν να του στερήσουν την ζωή…

«Υπάρχει ένας άλλος κόσμος, αλλά είναι μέσα σε αυτόν εδώ», ας τον ανακαλύψουμε!









Share To:

Ionikos News

Post A Comment: