Γράφει ο Κώστας Μαρούντας
Φεύγοντας από το γήπεδο της Νεάπολης το βραδάκι του Σαββάτου άκουσα κάποιον να λέει σε έναν συνομιλητή του πως σε κανέναν δεν αρέσει να χάνει η ομάδα του. Πάσο. Ειδικά εντός έδρας και μάλιστα για δεύτερη συνεχόμενη αναμέτρηση. Το γεγονός πως μετά την Καλλιθέα, έφυγε από τη Νεάπολη με τη νίκη και ο Διαγόρας Ρόδου, σίγουρα δεν είναι κάτι ευχάριστο για τους φίλους του Ιωνικού. Όμως, επειδή πρόκειται για φιλικά προετοιμασίας, μεγαλύτερη σημασία έχει το γιατί έγινε κάτι τέτοιο. Γιατί αν εντοπιστούν αυτά τα γιατί, σταδιακά θα εκλείψει και η ανάγκη για αναζήτησή τους.
Εξάλλου, υπάρχει και μία ακόμα, σημαντικότατη, παράμετρος. Ποτέ μία ομάδα δεν παίζει μόνη της. Ακόμα κι αν η ίδια ψάχνει να βρει τα πατήματά της φιλότιμα, παίζει ρόλο και ο αντίπαλος. Σε τι κατάσταση βρέθηκε κατά τη διάρκεια ενός αγώνα και τι εικόνα έβγαλε. Ο Διαγόρας στο πρώτο ημίχρονο έδειξε καλά στοιχεία. Είδε σοβαρά τον αγώνα, και με διάθεση να τον κερδίσει. Οι παίκτες του είχαν συγκεκριμένα πράγματα στο μυαλό τους και πάλεψαν για να τα εφαρμόσουν. Ο Ιωνικός είχε απέναντι έναν αντίπαλο που ανέβασε τον πήχη της δυσκολίας.
Στο δεύτερο ημίχρονο, οι παίκτες του Ιωνικού έβγαλαν περισσότερη ένταση στις κινήσεις τους και μεγαλύτερη ενέργεια στη γενική παρουσία τους. Στάθηκαν σε κάθε φάση με μεγαλύτερο ζήλο και με ευδιάκριτη την επιθυμία να βγάλουν καλύτερο πρόσωπο. Τα κατάφεραν, παρότι ήρθε το δεύτερο γκολ των φιλοξενούμενων που σηματοδότησε ένα τελικό αποτέλεσμα ήττας για τους «κυανόλευκους». Όμως, πραγματώθηκαν ταυτόχρονα δυνατότητα αντίδρασης, υγιής ποδοσφαιρικός εγωισμός, και επαφή με τη ουσία του αγώνα. Σίγουρα, όμως, θα μπορούσαν, ή για να το πούμε ορθότερα, θα έπρεπε κάποια πράγματα να γίνουν καλύτερα. Όμως, ο χρόνος είναι σύμμαχος και αν είναι σε λίγο καιρό να έχουν αυξηθεί τα θετικά στοιχεία, ας γίνονται αυτά που γίνονται έτσι όπως γίνονται μέχρι τώρα.
Μέσα από τους αγώνες πάνω στα γρασίδια ξεδιπλώνονται όλα τα καλά, και όλα τα μη καλά μίας ομάδας. Ο Ιωνικός πρέπει να αξιοποιήσει αυτούς τους αγώνες ως ευκαιρία για ενδοσκόπηση και γνωριμία πρωτίστως με τον εαυτό του. Αν θέλουμε να το δούμε διευρυμένα, και με τη δέουσα σύνεση, ο Ιωνικός βγάζει τα συμπτώματα μίας ομάδας που επιδιώκει με τον καιρό να αυξήσει τη λειτουργικότητά της. Τα συμπτώματα, δηλαδή, μίας ομάδας που σφύζει από φυσιολογικότητα και διψάει για αποδοτικότητα.
Φαίνεται πως υπάρχουν δυνατότητες για μία ευπρόσωπη διευθέτηση των αγωνιστικών υποχρεώσεων, αλλά φαίνεται κιόλας επίσης η ανάγκη για δουλειά και βήμα-βήμα διόρθωση διάφορων στοιχείων του παιχνιδιού της ομάδας. Με παράλληλη αύξηση της συνοχής, της ατομικής και συνολικής ενεργητικότητας, με σκοπό να φτάσει κάποια στιγμή το συγκρότημα του Δημήτρη Αρναούτη το ταβάνι που έχει. Το καλό είναι πως σχεδόν όλοι οι φίλοι της ομάδας πιστεύουν πως αυτό μπορεί να γίνει. Έστω και όχι άμεσα. Γιατί υπάρχουν ομάδες που από το καλοκαίρι δείχνουν πως και «δεν το έχουν» και «δεν μπορούν». Ο φετινός Ιωνικός δεν ανήκει επ΄ουδενί σε αυτή την κατηγορία ομάδων....
Post A Comment: