Συνέντευξη: Γιώργος Μαργιούκλας


Όσες λέξεις κι αν χρησιμοποιηθούν για να περιγράψουν τον Πάολο Ενρίκε Αντριόλι, στα μάτια των φιλάθλων του Ιωνικού θα φαντάζουν πάντα λίγες.

Παίκτης που αγαπήθηκε όσο ελάχιστοι, πρόλαβε σε μόλις 2,5 χρόνια παρουσίας του στη Νίκαια να γίνει σύνθημα στα χείλη μικρών και μεγάλων κι έπειτα από 20 χρόνια να συζητιέται ακόμα!
Μέσος με δολοφονικό σουτ και ντρίπλα ταυτόσημη της Βραζιλιάνικης καταγωγής του, με τις εμφανίσεις του στον Ιωνικό αποτέλεσε μεταγραφικό στόχο όλων των ισχυρών του ελληνικού ποδοσφαίρου, με την ΑΕΚ να φτάνει κοντά στην απόκτησή του και τον Άρη να τον κάνει τελικά δικό του. Ευχάριστος και χαμηλών τόνων χαρακτήρας, ο Αντριόλι συνέδεσε το όνομά του με τη χρυσή δεκαετία επιτυχιών του Ιωνικού!

Γεννήθηκε στις 23/2/1968, 50 ετών σήμερα, και ξεκίνησε την ποδοσφαιρική του διαδρομή το 1982 από τις ακαδημίες της Γκρέμιο, στην οποία έγινε επαγγελματίας το 1984. Ένα χρόνο αργότερα 1985 φόρεσε τη φανέλα της Φλουμινένσε και το 1991 βρέθηκε στην Μποταφόγκο. Επόμενοι σταθμοί στην καριέρα του η Λουγκάνο (1992-1995) και η Σεν Γκάλεν (1995-1996), ώσπου τον Ιούνιο του 1996 ο αείμνηστος Νίκος Κανελλάκης τον έφερε στην Ελλάδα για λογαριασμό του Ιωνικού.

Στη Νίκαια αγωνίστηκε τις επόμενες δύο σεζόν (1996-1997, 1997-1998), μέχρι και τον Δεκέμβριο της σεζόν 1998-1999, οπότε αποχώρησε για τη Θεσσαλονίκη και τον Άρη. Αποτέλεσε το «Α» και το «Ω» στη μεσαία γραμμή των Νικαιωτών, όπου με το χαρακτηριστικό Βραζιλιάνικο στυλ παιχνιδιού του, δημιουργούσε, σκόραρε και εκτελούσε στημένα «φωτιά» για κάθε τερματοφύλακα.



Αποσύρθηκε από την ενεργό δράση
τον Ιούνιο του 2001
με τελευταία ομάδα της μεγάλης
καριέρας του τη Σάντα Κρουζ



Φόρεσε τη φανέλα με το αστέρι σε 62 αγώνες, πετυχαίνοντας 24 γκολ. Πραγματοποίησε το ντεμπούτο του με τα κυανόλευκα στις 8/9/96, σημειώνοντας το «χρυσό» γκολ απέναντι στον Απόλλωνα (1-0) στο γήπεδο της Νεάπολης, ενώ στο τελευταίο του παιχνίδι στις 13/12/98 πριν την μεταγραφή στον Άρη, πέτυχε πάλι το νικητήριο γκολ στην εντός έδρας επικράτηση επί της Βέροιας (1-0) στο 91’.



Αναλυτικά τα στατιστικά του Πάολο:
1996/97 | 25 Συμμετοχές | 7 Γκολ
1997/98 | 22 Συμμετοχές | 3 Γκολ
1998/99 α' | 15 Συμμετοχές | 14 Γκολ

Το Ionikos News συνομίλησε μαζί του, με τον 50χρονο Πάολο να μιλάει για όλους και για όλα σε μία ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσα συνέντευξη.


-Πάολο, τι σου έρχεται στο μυαλό όταν, μετά από 20 χρόνια πλέον, ακούς τη λέξη «Ιωνικός»;
«Θα σου απαντήσω κάπως διαφορετικά. Χωρίς να θέλω να μειώσω καμία ομάδα από όσες αγωνίστηκα, ο Ιωνικός ήταν ποδοσφαιρικά η μεγαλύτερη στιγμή στη ζωή μου. Ήταν μία εποχή που δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ. Εκεί μέσα, στα αποδυτήρια, υπήρχε μία οικογένεια»!


-Πως θυμάσαι το πρώτο διάστημα, μετά τον ερχομό σου στην Ελλάδα;
«Όταν ήρθα στην ομάδα, το έκανα για να ξαναπαίξω καλή μπάλα σε υψηλό επίπεδο, να διαπιστώσω σε τι κατάσταση βρισκόμουν μετά από έναν σοβαρό τραυματισμό που είχα κι ύστερα να πήγαινα πάλι σε μία πολύ μεγάλη ομάδα, εφόσον τα κατάφερνα. Ουσιαστικά, ο πρώτος χρόνος είχε αυτή τη σημασία. Όμως, η διαμονή μου στην Ελλάδα, ήταν μεγάλη έκπληξη για μένα. Ήμουν κιόλας λιγότερο από ένα χρόνο παντρεμένος και όλα ήταν πρωτόγνωρα. Όταν είσαι παντρεμένος, βλέπεις τα πράγματα διαφορετικά, σκέφτεσαι διαφορετικά και έχεις άλλες προτεραιότητες. Τότε ήταν που κατάλαβα πως βρισκόμουν στη σωστή χώρα και στη σωστή ομάδα». 

Με τα μπλε πέτυχε
δύο φορές χατ-τρικ σε
εντός έδρας αγώνες

με Πανιώνιο και Καβάλα

-Επομένως, κάτι άλλαξε για να έφυγες μετά...

«Τίποτα απολύτως! Έκανα πολύ μεγάλο λάθος, όταν έφυγα για τον Άρη. Τώρα που είμαι μεγάλος καταλαβαίνω πως έπρεπε να μείνω ενάμιση χρόνο ακόμα στον Ιωνικό, που άλλωστε μου είχε κάνει πρόταση. Ειδικά την τελευταία χρονιά με τις εμφανίσεις που έκανα, είχα πετύχει κορυφαίες επιδόσεις και όχι μόνο σε ελληνικό επίπεδο. Φυσικά δεν έχω κάτι με τον Άρη. Εξάλλου, κι εκεί τα πήγα καλά. Απλά, πιστεύω πως έπρεπε να μείνω παραπάνω στον Ιωνικό. Θυμάμαι, εκείνη την περίοδο πριν ανέβω στη Θεσσαλονική, πως είχα προτάσεις και από τον Ολυμπιακό και από τον Παναθηναϊκό και από την ΑΕΚ! Είχα απαντήσει αρνητικά σε πολύ καλά συμβόλαια επειδή με ήθελαν για πέντε χρόνια, ενώ εγώ ήθελα να παίξω ακόμα ενάμιση χρόνο στην Ελλάδα. Εκείνη την εποχή δεν υπήρχε ίντερνετ, ήταν πολύ δύσκολο να είσαι μακριά από την οικογένειά σου, δεν μπορούσες να τους δεις, οπότε ερχόταν μία στιγμή και έλεγες 'Φτάνει, πέτυχα πολλά στην καριέρα μου, αλλά ήρθε η ώρα να γυρίσω στην οικογένειά μου'».

-Οι φίλαθλοι σε αγάπησαν πολύ. Μέχρι και σήμερα γίνεσαι θέμα συζήτησης. Την αγάπη αυτή, την εισέπραξες στα δυόμιση χρόνια που αγωνίστηκες εδώ;
«Αρκεί να πω ότι ακόμα και τώρα, παίρνω συνέχεια μηνύματα από την Ελλάδα! Όπως νιώθουν οι φίλοι του Ιωνικού, έτσι ακριβώς νιώθω κι εγώ. Έμεινε και θα μείνει για πάντα στην καρδιά μου η αγάπη τους. Ήταν δυόμιση χρόνια γεμάτα χαρά κι αυτό δεν υπάρχει πλέον στο ποδόσφαιρο. Όσα λεφτά και να πάρεις, δεν ανταλλάσεται αυτό. Ήταν δυόμιση χρόνια σαν μια ρομαντική ιστορία».                      -

Ο Πάολο, στην Νίκαια,
αγωνιζόταν πάντα με
το νούμερο «10»
στην φανέλα

-Στην Ελλάδα σε έφερε ο Νίκος Κανελλάκης. Τι θυμάσαι από εκείνον;
«Απίστευτος άνθρωπος! Δίχως υπερβολή, δεν έχω γνωρίσει στην καριέρα μου άλλο τέτοιο πρόεδρο.
Δεν μπορώ να το περιγράψω αυτό. Έκανε για μένα πράγματα που δεν θέλω καν να αναφέρω γιατί ίσως ο κόσμος δεν τα πιστέψει. Ούτε κι εγώ δεν θα τα πίστευα! Ένα περιστατικό που δεν θα ξεχάσω ήταν όταν μετά από ένα άσχημο παιχνίδι, ήθελε να μπει στα αποδυτήρια και να φωνάξει σε όλους τους παίκτες. Μπαίνει, λοιπόν, στα αποδυτήρια και προτού ξεκινήσει μου λέει 'Συγγνώμη Πάολο, πέρασε έξω για λίγο και περίμενε'. Αρχικά απόρησα, αλλά όταν βγήκα έξω, άκουσα να φωνάζει σε όλη την ομάδα και τότε κατάλαβα... Από την αρχή μέχρι το τέλος έκανε τα πάντα για μένα. Όταν έφυγα, είχε στεναχωρηθεί πάρα πολύ. Το θυμάμαι σαν να' ναι τώρα, που είχα πάει με την γυναίκα μου στα γραφεία της ομάδας. Μόλις του μίλησα, τρελάθηκε! Μου είπε κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ στην ζωή μου: 'Πάολο, έχεις κάνει μια ιστορία, μία καριέρα πάρα πολύ μεγάλη και ωραία στην Ελβετία και το ξέρω, όμως όταν σε έφερα στον Ιωνικό ήσουν οκτώ μήνες εκτός γηπέδων λόγω τραυματισμού. Εγώ ξέρω και ήξερα ότι είσαι παιχτάρα! Τώρα που όλοι είδαν, είναι εύκολο να σου κάνουν προτάσεις. Εγώ είδα εκεί που δεν είχε δει κανείς'! Αυτά τα λόγια έχουν μείνει χαραγμένα στο μυαλό μου μέχρι σήμερα. Ό,τι κι αν του συνέβαινε, πάντα απέναντί μου στεκόταν σαν πατέρας».


-Στον Ιωνικό συνεργάστηκες με τον Όλεγκ Μπλαχίν, τον Γιάτσεκ Γκμοχ και τον Σέρτζιο Μαρκαριάν. Προπονητές; Δάσκαλοι; Φίλοι; Ή όλα μαζί;
«Θα σου πω για καθέναν ξεχωριστά. Για τον Γκμοχ, καλός άνθρωπος, καλός φίλος! Για τον Μπλαχίν,
τα πράγματα ήταν αλλιώς. Ήταν πολύ δύσκολος χαρακτήρας, δεν ήταν ευχάριστος στους παίκτες. Δεν λέω σαν άνθρωπος, εννοώ για εμάς τους παίκτες πως ήταν. Είχε λίγη έπαρση, ένιωθε ότι τα ξέρει όλα. Αν και μαζί μου ήταν πάντα σωστός, με τους άλλους παίκτες, ιδίως με τους αναπληρωματικούς, δεν ήταν. Και τώρα για τον Μαρκαριάν... Δάσκαλος, φίλος, ήξερε μπάλα και άνθρωπος σπάνιος! Για μένα ακόμα κι αν φανεί υπερβολικό -και καλύτερα που σταμάτησε τώρα και δεν μπορεί να μου πει τίποτα (γέλια)- ήταν ο καλύτερος προπονητής που είχα στην ζωή μου! Η συμπεριφορά του απέναντί μου ήταν, όπως του Κανελλάκη. Όμως, τον βοήθησα κι εγώ και ήταν πραγματικά μια πολύ όμορφη συνεργασία. Είχε στεναχωρηθεί κι εκείνος πολύ, όταν είχα φύγει και με το δίκιο του».

-Ήταν μία εποχή στην οποία ο Ιωνικός είχε αρκετή ποιότητα. Ωστόσο, θα ξεχώριζες κάποιον συμπαίκτη σου για τις ποδοσφαιρικές του ικανότητες;
«Όχι... και θα σου πω γιατί. Στο μυαλό μου, έχει μείνει ως μία ομάδα στην οποία δεν υστερούσε κανείς, ειδικά στην ενδεκάδα. Δεν θα μπορούσα να σου πω, δηλαδή ότι κάποια πλευρά ή κάποια θέση είχε μειονέκτημα. Ήταν μια πολύ καλή ομάδα με ομοιογένεια».

-Έχεις κρατήσει επαφές με πρόσωπα εκείνης της περιόδου;
«Δεν μιλάω σε σταθερή βάση με κάποιον συγκεκριμένα, όμως κατά καιρούς επικοινωνούσα με τον Μπρούστερ, τον Οφρυδόπουλο, τον Παχατουρίδη, τον Νταρακλίτσα και, πιο πολύ, με τον Ξανθόπουλο. Αλλά όχι συχνά».

-Υπάρχει κάποιο παιχνίδι ή κάποιο γκολ που θυμάσαι έντονα;
«Το παιχνίδι στο Καραϊσκάκη με τον Πανιώνιο! Είχαμε κερδίσει 4-3 και εκείνη τη μέρα, είχα βάλει τρία γκολ, είχα κάνει την ασίστ για το τέταρτο, ενώ υπήρξαν κι άλλες πάσες για γκολ που, τελικά, ήταν μεγάλες ευκαιρίες και χάθηκαν. Ήταν το τέλειο παιχνίδι! Πέντε ή έξι παίκτες που με μάρκαραν είχαν πάρει κίτρινη κάρτα. Δεν μπορούσαν να με σταματήσουν! Ήταν πολύ σημαντικό παιχνίδι, όχι όμως το μόνο. Με τον Άρη, επίσης, η νίκη με 4-1. Ήταν πολλά»!


-Αξέχαστη χρονιά...
«Ήταν η σεζόν που κάναμε το ρεκόρ με επτά νίκες στις πρώτες επτά αγωνιστικές και χωρίς να
δεχθούμε γκολ! Νομίζω ότι αυτό το ρεκόρ το έχει ακόμα ο Ιωνικός. Πιστεύω ότι δεν θα ξαναγίνει. Αλλά είναι και κάτι ακόμα, που το είχα ζήσει και στην Μποταφόγκο. Στο 80% από τους αγώνες που είχαμε δώσει, η ομάδα έπαιζε μπάλα! Δηλαδή, πράγματα που δεν έκαναν ούτε οι μεγαλύτερες ομάδες! Δεν ήταν απλά ότι έβαζες ένα γκολ και για να πάρεις την νίκη έστηνες ένα τείχος στην άμυνα για να μην φας γκολ. Εμείς παίξαμε μπάλα! Ούτε σήμερα δεν το βλέπεις συχνά! Υπήρχε φαντασία στο παιχνίδι μας, υπήρχαν συνδυασμοί»!

-Ποιοι ήταν οι πιο δύσκολοι αντίπαλοι που αντιμετώπισες;
«Παίζαμε στα ίσια απέναντι σε όλες τις ομάδες. Όλα τα παιχνίδια ήταν πραγματικά ντέρμπι, αν εξαιρέσεις ένα παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό στο οποίο είχα τραυματιστεί και, τελικά, είχαμε χάσει με διαφορά. Σε όλα τα άλλα παιχνίδια, ήμασταν στο ίδιο επίπεδο με τους αντιπάλους μας. Δεν θα ξεχωρίσω κάποιον. Ήταν, φυσικά, δύσκολα παιχνίδια, αλλά ήμασταν κι εμείς πολύ καλοί».


-Η δεκαετία '90 ήταν μία δεκαετία με πολύ ανταγωνισμό, αξέχαστα ματς και γεμάτα γήπεδα.Πως έζησες το ελληνικό ποδόσφαιρο μέσα από την παρουσία σου στον Ιωνικό;

«Παρότι είχαμε ένα μικρό γήπεδο, σε κάθε παιχνίδι ήταν στις εξέδρες πέντε με έξι χιλιάδες κόσμος!
Ήταν, γενικά, πάρα πολύ ωραία! Και τα παιχνίδια ήταν ωραία, και ο κόσμος τα χαιρόταν, και γέμιζαν τα γήπεδα. Δεν υπήρχαν τόσα χρήματα με διαφημίσεις κλπ, όπως τώρα. Νομίζω πως ήταν πιο αγνά. Πλέον, νιώθεις πως έχει πέσει το επίπεδο στο ποδόσφαιρο».

-Ποια θα χαρακτήριζες ως την καλύτερή σου χρονιά;
«Την τρίτη μου χρονιά στον Ιωνικό! Πιστεύω πως ακόμα και σήμερα δεν μπορείς να δεις έναν παίκτη μέσα σε τέσσερις μήνες να έχει τέτοιες επιδόσεις! Ήταν μια μαγική χρονιά, ήμουν ευλογημένος από τον Θεό! Είχα προτάσεις από Ισπανία από Ιταλία, από όλο τον κόσμο». 

Αγωνίστηκε στην
Εθνική Βραζιλίας Under20
στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα
της Χιλής το 1987  


-Τελικά, Πάολο, πέτυχες στην καριέρα σου όσα ονειρευόσουν;
«Σίγουρα! Μπορεί να έκανα κάποια μικρά λάθη, όπως σου είπα προηγουμένως, όμως δεν υπάρχει το τέλειο στην ζωή. Νιώθω ότι πραγματοποίησα τα όνειρά μου. Εγώ, άλλωστε, γεννήθηκα ποδοσφαιριστής, δεν έμαθα ποδόσφαιρο σε κάποια ηλικία. Γεννήθηκα με το ταλέντο. Από 5 χρονών έπαιζα μπάλα, αγωνίστηκα σε μεγάλες ομάδες, έχω τίτλους από 14 χρονών, στην Ελβετία έφτασα δυο φορές σε τελικό».

-Αν κάποια στιγμή ο Ιωνικός επανέρχονταν σε υψηλό επίπεδο και σου γινόταν σχετική πρόταση, θα το σκεφτόσουν να επιστρέψεις;
«Η απάντηση είναι 'ναι'! Θα σου πω μέσα από την καρδιά μου, πως ίσως ήταν το μεγαλύτερο λάθος να φύγουμε με την οικογένειά μου από την Ελλάδα! Μάλιστα, η γυναίκα μου ήταν έγκυος σχεδόν στον όγδοο μήνα όταν φύγαμε και κανονικά δεν επιτρεπόταν να ταξιδέψει με αεροπλάνο! Η κόρη μας ακόμα μας το λέει ότι έπρεπε να περιμένουμε ακόμα ένα μήνα (γέλια)! Νιώθουμε σαν κάτι να έχουμε αφήσει στην Ελλάδα! Θα επιστρέφαμε αν υπήρχε κάτι σοβαρό, κάτι καλό με την ομάδα και πάλι σε υψηλό επίπεδο, όπως εκείνα τα χρόνια! Θα ήταν σαν όνειρο για μένα και μακάρι κάποια μέρα να γίνει».

-Προς το παρόν, υπάρχει στα σχέδιά σου κάποιο ταξίδι στην Ελλάδα;
«Στην Ελλάδα έχω έρθει πολλές φορές, ειδικά από το 2004 έως το 2010. Είναι στα σχέδια μου να ταξιδέψω σύντομα και λόγω δουλειάς, γιατί έχω επαφές με ομάδες».

-Με τι ασχολείσαι επαγγελματικά; Αν δεν κάνω λάθος, σήμερα ζεις στην Βραζιλία.
«Πράγματι ζω στην Βραζιλία, όπου διατηρώ μια μικρή ακαδημία ποδοσφαίρου σε μία μικρή έκταση,
εδώ, στην πόλη που διαμένω. Παράλληλα, συνεργάζομαι με ποδοσφαιριστές, αλλά με μια πιο γενική έννοια. Προτιμώ να μην χρησιμοποιώ τη λέξη 'μάνατζερ'. Έχω γνωριμίες με ομάδες και με παίκτες παντού. Βλέπω συνολικά τι χρειάζεται για να γίνει μια μεταγραφική κίνηση, δηλαδή σίγουρα τις ποδοσφαιρικές ικανότητες, αλλά και τον χαρακτήρα, την οικογένεια, το παρελθόν και την οικονομική κατάσταση! Τα πάντα! Ήμουν και διευθυντής στη Μποταφόγκο, όπου γνώρισα καλύτερα αυτό τον χώρο. Έπειτα είχα προτάσεις, αλλά επειδή μιλάω πολλές γλώσσες, προτιμώ να ταξιδεύω και να βλέπω παντού πράγματα».


Στον Άρη έμεινε δύο χρόνια
και αγωνίστηκε ως αντίπαλος του Ιωνικού δύο φορές,
χωρίς να σκοράρει σε κάποιο
από τα παιχνίδια.



-Πως είναι τα πράγματα στη χώρα σου;
«Στην Βραζιλία υπάρχουν τα πάντα. Είναι ίσως η πιο πλούσια χώρα του κόσμου, αλλά με τον απλόκόσμο να είναι φτωχός. Μοιάζουμε με την Ελλάδα, γιατί το πρόβλημα είναι οι κυβερνήσεις μας. Εδώ πέρα υπάρχουν άνθρωποι που αντί να βοηθούν τον λαό, κοιτάνε τον εαυτό τους από το πρωί μέχρι το βράδυ και έχει γίνει... χαμός! Σε λίγους μήνες έχουμε εκλογές και ελπίζουμε να αλλάξει κάτι. Αν υπάρξει μια σοβαρή κυβέρνηση, η Βραζιλία θα είναι από τις καλύτερες χώρες στον κόσμο! Έχουμε τα καλύτερα προϊόντα, όλα όμως τα εξάγουν, αφήνοντάς μας τα χειρότερα και αναγκάζοντάς μας να πληρώνουμε τεράστιους φόρους! Είναι όλα πανάκριβα. Το 90% του πληθυσμού της χώρας περνάει δύσκολα».

- Παρά τις δύσκολες στιγμές που περνάει η ομάδα τα τελευταία χρόνια, ο κόσμος του Ιωνικού παραμένει στο πλευρό του. Θα ήθελες να του στείλεις κάποιο μήνυμα;
«Το ποδόσφαιρο περνάει πολύ δύσκολες στιγμές σε όλο τον κόσμο. Πρέπει ο κόσμος να κάνει υπομονή και να συνεχίσει να βρίσκεται στο πλευρό της ομάδας. Εύχομαι και πιστεύω να δούμε τον Ιωνικό ξανά στην Α' Εθνική σύντομα, να παίζει εκεί και σε υψηλό επίπεδο! Αυτό είναι το όνειρό μου για την ομάδα και πιστεύω ότι μπορεί να γίνει σύντομα».

*Φωτογραφικό υλικό από το αρχείο του Αντριόλι.
Share To:

Ionikos News

Post A Comment: