Συνέντευξη: Πέτρος Ιωσηφίδης

Βρισκόμαστε λιγότερο από μήνα από την έναρξη του πρωταθλήματος της Α2 και στους Νικαιώτες πήρε 14 χρόνια για να ξαναβρεθούν στην εν λόγω κατηγορία. Ωστόσο, για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι, υπήρξε μια χρονιά, κατά τα χρόνια της Α2 που ο Ιωνικός άγγιξε την άνοδο στην Α1.
Ήταν τη σεζόν 2000-01 όταν οι Νικαιώτες για μία νίκη έχαναν την ευκαιρία τους να επιστρέψουν στην μεγάλη κατηγορία. Αρχηγός τότε με τον οποίο και συνομίλησε το Ionikos News και τον οποίο θα σας παρουσιάσει από τη θεματική στήλη X-Ray, ήταν ο Μιχάλης (Μάικ) Κουρής.
Ο Μάικ ήρθε στον Ιωνικό το 1994 και έμεινε μέχρι το 2001. Χρόνο με το χρόνο η συμβολή του στην ομάδα μεγάλωνε και από το 1996 κι έπειτα άρχισε να διατελεί και αρχηγός της ομάδας. Ο τελευταίος αρχηγός που έφτασε κοντά στην Α1.
Στον Ιωνικό επέστρεψε και αργότερα, για δύο χρόνια και πιο συγκεκριμένα τις περιόδους 2008-09 και 2009-10 στη Γ’ Εθνική. Κατείχε σημαντικό ρόλο στην αποφυγή του υποβιβασμού της ομάδας στα τοπικά, την πρώτη χρονιά, μέσω αγώνα μπαράζ στην Πάτρα με την Νικόπολη Πρέβεζας. Ωστόσο κάτι ανάλογο δεν συνέβη και την επόμενη χρονιά, όπου ο Ιωνικός υποβιβάζεται στην Α ΕΣΚΑΝΑ και ο Μάικ αποχωρεί ολοκληρώνοντας τον κύκλο του στους μπλε αλλά και ως παίκτης στις εθνικές κατηγορίες.

-Μάικ έρχεσαι στη Νίκαια το 1994, την στιγμή που ο Ιωνικός μόλις είχε χάσει για μία νίκη την άνοδο στην Α1 (Αμπελόκηποι και Σπόρτιγκ κατέκτησαν την άνοδο), και αποχωρείς το 2001 με την ομάδα να χάνει και πάλι την άνοδο στην Α1 με τον ίδιο τρόπο! Περίεργο έτσι; 

Ένα χρόνο πριν έρθω η ομάδα είχε μεγάλα ονόματα στο ρόστερ της, όμως το 94’ υπήρξε αλλαγή φιλοσοφίας και έψαχναν νέα παιδιά (κι εγώ ερχόμουν από μικρή ομάδα) και με πιο χαμηλό μπάτζετ. Είχαμε ξεκινήσει πάντως καλά, με προπονητή τότε τον Τσοσκούνογλου.
Τη χρονιά που έφυγα ναι μεν χάθηκε η άνοδος, οριακά, αλλά τότε κανείς δεν μας πίστευε και δεν μας υπολόγιζε ότι θα φθάναμε τόσο κοντά, στην πορεία «άνοιξε» η όρεξη, άσχετα που δεν τα καταφέραμε στο τέλος.


-Τα πρώτα σου δύο χρόνια στον Πλάτωνα ο Ιωνικός τερματίζει κάπου στη μέση, όμως τη σεζόν 1996-97 καταλαμβάνει την τελευταία θέση και υποβιβάζεται στη Β’ Εθνική. Θέλεις να μας πεις λίγο γι’ αυτό;

Ο υποβιβασμός εκείνος ήταν πρωτίστως αποτέλεσμα οικονομικών προβλημάτων του συλλόγου και δευτερευόντως έπαιξαν ρόλο κάποιες αποχωρήσεις και αλλαγές προπονητών κλπ. Ήταν η χρονιά που είχε φύγει ο Συμεωνίδης -η διοίκηση δηλαδή που είχε φέρει εμένα- και μπήκαν αργότερα παλιοί παίκτες ως διοικούντες προκειμένου ο Ιωνικός να χτιστεί και να κάνει μια αξιόλογη πορεία. Όπως και έγινε, καθώς μείναμε μια χρονιά στη Β’ Εθνική και την επόμενη ανεβήκαμε.

-Σωστά! Άρα δύο χρόνια στη Β’ Εθνική, και τη δεύτερη χρονιά ανεβαίνει ως 2ος στην Α2. Τι άλλαξε, τι ωρίμασε προκειμένου να επιτευχθεί αυτό;


Η διοίκηση με πρόεδρο τον Γουργιώτη ο οποίος έφερε μαζί του και παλαίμαχους του Ιωνικού, έκανε έργο ενώ υπήρχε και καλή συνεργασία με το Δήμο με αποτέλεσμα να υπάρχει σταθερότητα, γενικότερα. Άλλαξε και η φιλοσοφία διότι οι προπονητές που είχαμε -τότε ο Άρης Ραφτόπουλος- και οι παίκτες που παίρναμε ήταν παιδιά με μέλλον (π.χ. Βαρδιάνος, Αμάτο κλπ.) έχοντας πάντα τουλάχιστον, σταθερό κορμό. Ήταν επίσης τέτοια η προσπάθεια και η πορεία της ομάδας που φέραμε κόσμο πίσω στο γήπεδο. Είχε πολύ κόσμο ο Πλάτωνας, τότε. Ερχόταν κόσμος στο γήπεδο, έφερνε και το παιδάκι του, γράφονταν πολλά παιδιά στις ακαδημίες του συλλόγου γιατί η Νίκαια δεν έχει άλλη ομάδα. Όπως τους πήγαιναν οι πατεράδες τους να δουν τον Παναγιώτη Γιαννάκη, έτσι και εκείνα τα παιδιά όταν έγιναν γονείς έφερναν τα παιδιά τους να δουν το αντρικό της ομάδας. 

«Τον Μάιο, ο κόσμος θα πανηγυρίζει»


-Κατά την επάνοδό στην Α2, την περίοδο 1999-00, οι κυανόλευκοι τερματίζουν στο μέσο της βαθμολογίας. Όμως την επόμενη χρονιά, ο Ιωνικός φτάνει μια ανάσα από την Α1. Τι οδήγησε την ομάδα σε μια τέτοια πορεία; Ήταν μέσα στους στόχους το πρωτάθλημα;

Δεν ήταν μέσα στους στόχους το πρωτάθλημα όμως είχαμε τον ίδιο κορμό και ήταν πολύ καλή η
προσπάθεια που γινόταν απ’ όλους. Με τον Μπολάτογλου κάναμε και σκληρή προετοιμασία και όλη τη χρονιά δουλεύαμε. Δε μας υπολόγιζε κάποιος, υπήρχαν τρεις - τέσσερις ομάδες, όπως η Λάρισα και η Πάτρα που είχαν μεγαλύτερα μπάτζετ. Όμως από εμάς, μέσα από τη σκληρή δουλειά βγήκαν παίκτες όπως ο Σπανός, ο Βαρδιάνος, είχαμε και έναν κοινοτικό τότε, τον Μπερκ που ήταν περισσότερο αμυντικογενής και απλά λέγαμε πάμε για μια καλή πορεία.

-Τελικώς η άνοδος χάθηκε. Τι έφταιξε; Ήταν κάποια ήττα ή κάποιος άλλος παράγοντας;

Η απειρία σε κάποια κρίσιμα ματς στοίχισε. Αξίζει να σημειωθεί πως τότε, φτάσαμε τόσο κοντά λόγω σκληρής προσπάθειας και όχι λόγω ονομάτων ή χρημάτων.
Να πούμε βέβαια ότι τότε ήταν πολύ δύσκολη υπόθεση η άνοδος. Δεν υπήρχαν ομάδες που ανέβαιναν με μία και δύο ήττες, ακόμα και τον τελευταίο στην έδρα του δεν τον κέρδιζες εύκολα. Για παράδειγμα, χάσαμε από τον Αίαντα Ευόσμου που είχε βγει τότε, 11ος.
Ήταν επίσης και η πρώτη χρονιά του Μπολάτογλου στον πάγκο, έχοντας δημιουργήσει μια καινούργια ομάδα


-Μπορείς να μας πεις την πιο χαρακτηριστική στιγμή σου στον Ιωνικό.


Ήταν τη χρονιά 2000-01 που φθάσαμε τόσο κοντά στην «πηγή». Ήταν ένα παιχνίδι στον Πλάτωνα με τη Λάρισα που τότε έπαιζε σε νεαρή ηλικία ο Σπανούλης. Προτελευταία αγωνιστική, το γήπεδο γεμάτο και όλο το παιχνίδι κοντά στο σκορ και οι δύο ομάδες. Ήταν 56-56, είχε επίθεση η Λάρισα, με έπαιξε open ο Θοδωρής ο Λιάκος, του κλέβω τη μπάλα και έτσι όπως τελείωνε ο χρόνος και ενώ έτρεχε και εκείνος μαζί μου για να καλύψει το χώρο, αν και είχα περιθώριο για lay up, τραβήχτηκα λίγο πιο δεξιά και σούταρα για τρεις και κερδίσαμε με buzzer beater τρίποντο. Όλο το γήπεδο μπήκε μέσα. Αυτή τη στιγμή θα τη θυμάμαι πάντα, στη Νίκαια. Όσοι ήταν, από τα παιδιά που μας στήριζαν, μέσα σε αυτό το ματς, είμαι σίγουρος ότι το θυμούνται ακόμα!

«Ο φετινός Ιωνικός είναι ο καλύτερος Ιωνικός όλων των εποχών»


-Εκείνη τη χρονιά, είχατε στο πλευρό σας τον κόσμο; Και γενικότερα από το πρώτο πέρασμά σου από τον Ιωνικό, τι σου έχει μείνει όσον αφορά τους φιλάθλους;

Πάντα είχαμε κόσμο με αποκορύφωμα τη χρονιά που αγγίξαμε την Α1. Ίσως τη χρονιά που πέσαμε και τον πρώτο χρόνο της Β’ Εθνικής να μην ερχόταν τόσο ο κόσμος αλλά αυτό δεν είχε να κάνει αμιγώς με εμάς. Νομίζω ήταν το ποδόσφαιρο του Ιωνικού που πήγαινε πάρα πολύ καλά και πήγαιναν κυρίως εκεί. Όμως τη χρονιά που ανεβήκαμε από τη Β’ στην Α2 ήταν εκεί σε όλα τα παιχνίδια και στα εκτός έδρας. Θυμάμαι παιχνίδι μας στη Χαλκίδα και δεν καταλάβαινες ότι ήσουν εκτός έδρας. Επίσης, στη Β’ υπήρχε και η άλλη δυσκολία επειδή παίζαμε Κυριακή και εμείς και το ποδόσφαιρο. Άσχετα αν τη δεύτερη χρονιά, ερχόντουσαν παντού. Στην Α2 ήταν πιο εύκολο. Σάββατο ερχόντουσαν σε μας, Κυριακή στο ποδόσφαιρο.

-Όταν μια ομάδα φθάνει τόσο κοντά σε μια άνοδο και τη χάνει, ο κανόνας λέει ότι «αδειάζει» και κατ’ επέκταση «ενός κακού…». Αλλιώς, έπαιξε ρόλο αυτή η στιγμή για να φθάσουμε στον υποβιβασμό τρία χρόνια μετά;

Κι όμως την επόμενη χρονιά, αν και δεν έπαιζα πια στον Ιωνικό, δεν ίσχυε αυτό. Τουλάχιστον πριν ξεκινήσει η σεζόν καθώς η ομάδα είχε φτιαχτεί για να βγει. Δόθηκαν πολλά λεφτά, αλλά… Έφυγαν παίκτες, έφυγε ο Μπολάτογλου, ήρθε ο Στέργιος Κουφός, έφυγε κι αυτός και ήρθε ξανά ο Μπολάτογλου. Τότε, όλοι υπολόγιζαν και θεωρούσαν ότι ο Ιωνικός θα πάει στην Α1 αλλά είχε κάνει πολύ κακό ξεκίνημα η ομάδα (1-7). Δε το φανταζόταν κανείς. Είχε πάρει πολύ καλούς παίκτες, Γιάννη Μάνο, Χαλκιαδάκη, Βαρυπάτη, Ραιζενμπούχλερ και ας μην έπαιξε πολύ λόγω τραυματισμού. Την επόμενη χρονιά (2002-03) πήραν τον Συριστρατίδη.
Αυτό που έγινε στην ομάδα ήταν ότι είχαμε έναν κορμό για χρόνια κι αυτός ο κορμός έφυγε και μπήκαν στη διαδικασία των «μισθοφόρων», δηλαδή ότι κάνουν όλες οι ομάδες τώρα. Κάθε καλοκαίρι, 12 καινούργια παιδιά και πάμε να κάνουμε ομάδα.
Εγώ ήρθα το 1994. Ο Αμάτο, ο Ρήγος ήταν από τα παιδικο-εφηβικά στην ομάδα. Μετά ήρθε ο Βαρδιάνος, ήρθε ο Σπανός, ο Σοφογιάννης κλπ. Είχαμε έναν κορμό και συνεχώς προσθέταμε. Έπειτα μπήκε ο σύλλογος σε μια διαδικασία, «φύγετε όλοι γιατί δεν έχουμε αυτό το μπάτζετ», μιλάμε για το «καθεστώς του δελτίου», εκείνη την εποχή.
Μην ξεχνάμε, ότι ο Ιωνικός από την εποχή του Γιαννάκη, πάντα στηριζόταν στα «παιδιά» του. Να θυμηθούμε τον Χατζησμάλη, ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα μετά τον Γιαννάκη που είχε βγάλει ο Ιωνικός. Ο Λαζάρου, ο Οικονόμου, όλοι αυτοί βγήκαν μέσα από τα σπλάχνα του Ιωνικού, και ήταν λογικό. Όταν έχεις γεννηθεί στη Νίκαια, όλα τα παιδιά στον Ιωνικό θέλουν να πάνε να παίξουν.
Επίσης, πολύ σημαντικό, άλλαξε ο δήμαρχος και σταμάτησε η οικονομική στήριξη του δήμου στην ομάδα. Οπότε αν κάτσεις και τα δεις όλα αυτά, σιγά-σιγά ξεκίνησε να «ξηλώνεται το πουκάμισο».



«Η Α2, τότε, ήταν “επαγγελματική” κατηγορία»

-Το δεύτερο πέρασμα σου από την Νίκαια βρίσκει τον Ιωνικό στη Γ’ Εθνική να παλεύει για την αποφυγή του υποβιβασμού στα τοπικά. Την πρώτη σώθηκε με το μπαράζ στην Πάτρα, τη δεύτερη δεν τα κατάφερε. Απ’ όλη αυτή τη διαδρομή σου στην ομάδα, ποιες είναι οι ομοιότητες και οι διαφορές που βλέπεις να εξελίσσονται απ’ ότι συνέβαινε τότε με ότι συμβαίνει τώρα;


Στο δεύτερό μου πέρασμα, εγώ τότε τελείωνα την καριέρα μου. Ήρθα πιο πολύ για να φέρω εμπειρία στην ομάδα. Είχα μπει και στην προπονητική, σα διαδικασία. Ήταν μια νεανική ομάδα την πρώτη χρονιά, και επρεπε να βοηθήσουμε και τον Καββαδά γιατί ήταν τότε οι δύο χρονιές του κατά τις οποίες ξεπετάχτηκε και πήρε την μεταγραφή για την Α1. Το μπάτζετ ήταν περιορισμένο, τότε ξεκινούσε και η κρίση. Προσπαθούσαν να κάνουν ένα ξεκίνημα με πιο νεανικά παιδιά, χωρίς σπατάλες. Γενικά να νοικοκυρευτεί το σωματείο.
Το πρώτο μου πέρασμα ήταν τελείως διαφορετικό. Ο Ιωνικός ήταν Α2 και αυτό τα λέει όλα.
Τώρα, ομοιότητες και διαφορές. Αυτή η ομάδα του Ιωνικού που ήταν πέρσι και φέτος, δεν έχει ξαναπεράσει. Όχι όταν έπαιζα εγώ. Ακόμα και όταν έπαιζε ο Γιαννάκης, ήταν ο Γιαννάκης και άλλοι τέσσερις.
Ο τωρινός Ιωνικός είναι ομάδα που λειτουργεί σε επίπεδο Α1 σε όλα. Από γυμναστές, προπονητές, οργάνωση, σε όλα.
Διαφορές. Τότε ήταν το επίπεδο όλων των ομάδων της Α2 καλύτερο και είχε την αιτία του αυτό. Τότε δεν άλλαζαν τελείως οι ομάδες. Έβλεπες μια ομάδα μια χρονιά και την πλειοψηφία των παικτών αυτών, τους έξι-εφτά τους έβλεπες κα την επόμενη χρονιά και τη μεθεπόμενη, υπήρχε κορμός. Τώρα βλέπεις 12 καινούργιους.
Τότε, δεν ήθελες και να φύγεις. Όταν ήσουν στην Α2, έλεγες είμαι στην Α2, ήταν πρόκληση. Ακόμα και να σου καθυστερούσαν το μισθό, τον έπαιρνες. Ήσουν επαγγελματίας. Όχι όπως τώρα που μπορεί να κάνεις άλλη δουλειά το πρωί και το απόγευμα προπόνηση. Μιλάμε για κανονικές διπλές προπονήσεις και προετοιμασία κάθε μέρα πρωί απόγευμα. Τώρα, μπορεί να παίζεις Α2 και αν την επόμενη χρονιά σου δίνει μια ομάδα Γ’ Εθνικής πολύ καλά λεφτά, θα πας εκεί.
Οπότε η μόνη ομοιότητα σε σχέση με τότε, είναι ότι ο Ιωνικός είναι στο πνεύμα εκείνης της εποχής. Η ομάδα είναι επαγγελματική και δουλεύει σε αυτό το επίπεδο. Πέρσι, ο Ιωνικός με τις υπόλοιπες ομάδες ήταν πολλές σκάλες ανώτερος και αυτό φάνηκε.
 


-Κλείνοντας, αφενός «μπαρουτοκαπνισμένος» αφετέρου παραμένεις ενεργός στο χώρο του μπάσκετ *, βάσει του κράματος που δημιουργείται στην ομάδα της Νίκαιας, τώρα είναι η ώρα τα «όνειρα να πάρουν εκδίκηση»; Είναι η ώρα του Ιωνικού Νικαίας;

Ο Ιωνικός είναι μια ομάδα που έχει μεγάλη ιστορία και ειδικά στην Α’ Εθνική. Ήρθε η στιγμή να γυρίσει. Ο κόσμος το θέλει πολύ. Υπάρχει πολύς κόσμος που παρακολουθούσε τον Παναγιώτη Γιαννάκη και πήγαινε και τα παιδιά του στο γήπεδο. Αυτά τα παιδιά τώρα, μεγάλωσαν και μπορεί και τα παιδιά τους να περιμένουν τώρα αυτήν την ευκαιρία, να δούνε τον Ιωνικό στην Α1.
Η Νίκαια είναι μπασκετική γειτονιά και μακάρι να έρθει αυτή η στιγμή. Τον Μάιο νομίζω ότι θα γιορτάζει ο κόσμος της ομάδας. Θα είμαι κι εγώ μέσα να το δω αυτό!


- Ο Μάικ Κουρής είναι βοηθός προπονητή στον Παπάγου.
-
Οι φωτογραφίες είναι από το προσωπικό αρχείο των παλαιμάχων του Ιωνικού, Μιχάλη Κουρή και Βασίλη Βορριά.
Share To:

Ionikos News

Post A Comment: