Βασιλόπουλος στο Ionikos News:"Έμεινα στο σπίτι μου!"

Συνέντευξη: Πέτρος Ιωσηφίδης - Γιώργος Μαργιούκλας


Θα μπορούσε κανείς να τον χαρακτηρίσει τον απόλυτο μπασκετικό «τσόγλανο»! Οι αντίπαλοι -όσοι δεν το σέβονται- τον αντιπαθούν, μα δεν τον νοιάζει. Είναι αυτό που λένε οι Αμερικάνοι “haters gonna hate”. Το ίδιο ισχύει βέβαια και για τον κόσμο της ομάδας του Ιωνικού με τον οποίο έχει σχέσεις λατρείας. Είναι αυτό που λέει ο θυμόσοφος λαός μας, «κύλησε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι».
Για τους φίλους της ομάδας και δη τους οργανωμένους -την ελληνική έκδοση του “No one like us, we don’t care” (μτφρ. Δε μας γουστάρει κανείς, δε μας νοιάζει) όπως τραγουδούν οι οπαδοί της αγγλικής Millwall- η είδηση της έλευσής του στη Νίκαια, σκόρπισε ενθουσιασμό. Βλέπετε δεν αποτελεί απλά ένα δεινό εκτελεστή, όπου έχει αναγάγει το σουτ έξω από τα 6.75 σε… πέναλτι, αλλά παράλληλα και δημιουργό καθώς οι assist του αποτελούν το έτερο χαρακτηριστικό που τον διακρίνει. Αυτό όμως που τον έχει κάνει επίσης γνωστό είναι η ταύτιση και η επικοινωνία που αποκτά με τις ομάδες που έχουν κόσμο και ειδικά με αυτές που φημίζονται για τα «καλά παιδιά» της κερκίδας τους.
Κάπως έτσι, λοιπόν, έφερε στη Νίκαια το πρωτάθλημα της Β’ Εθνικής, αναδείχθηκε 5ος σκόρερ στον περσινό «μαραθώνιο» (με 500 πόντους σε 30 παιχνίδια), σκόραρε 100 τρίποντα (όντας πρώτος στην σχετική κατηγορία) και τελικώς άναψε το καπνογόνο στο κλειστό του Πλάτωνα δίνοντας το έναυσμα για την απονομή του πρωταθλήματος στη φιέστα της ομάδας. Ο λόγος φυσικά στον Φώτη Βασιλόπουλο, τον άνθρωπο που έγινε σύνθημα στα χείλη των φιλάθλων, με περιεχόμενο που αδυνατούμε να αποτυπώσουμε, για ευνόητους λόγους!


-Φώτη, μου έχουν πει ότι σου αρέσει η ταχύτητα. Συνεπώς να σε ρωτήσω, είσαι με το πόδι στο γκάζι και για τη νέα σεζόν;
Η αλήθεια είναι ότι μου αρέσει και η ταχύτητα και όταν ήρθαμε στη Νίκαια, είπαμε κατευθείαν ότι ο στόχος της ομάδας είναι να ανέβει στην Α1. Οπότε δεν πρόκειται να ξεκολλήσει το πόδι από το γκάζι. Θέλουμε να έχουμε την ίδια κατάληξη με την προηγούμενη σεζόν.

-Το περίμενες όλο αυτό που έγινε πέρσι με την πορεία στο Κύπελλο; Και ποιο ήταν το κίνητρο για να φθάσουμε τόσο μακριά;
Ερχόμενοι σε μια ομάδα με πολύ μεγάλη ιστορία, θέλαμε να ξεκινήσουμε δυναμικά τη σεζόν. Ο στόχος μας ήταν και παραμένει να κερδίζουμε οποιοδήποτε παιχνίδι, ανεξάρτητα με το ποιος είναι ο αντίπαλος, ανεξάρτητα με το ποιος είναι ο θεσμός. Δεθήκαμε γρήγορα σαν ομάδα, βγάλαμε κι αυτό το αποτέλεσμα στο κύπελλο, το οποίο αν το καλοσκεφτεί κανείς είναι σαν πολύ δυνατά παιχνίδια προετοιμασίας και αυτό μας βοήθησε να μπούμε πολύ δυνατά μέσα στη χρονιά.

-Η ομάδα έχει χάσει δύσκολα λίγες μέρες πριν από το Φάρο Λάρισας αλλά κάνει καλό ποδαρικό μέσα στη Ν. Ερυθραία με εσένα να βάζεις 26π. με 8 τρίποντα. Πως εξηγείται η ύπαρξη κινήτρου όταν από τη μία αντιμετώπιζες ομάδες Α1 και Α2 για το Κύπελλο και ξαφνικά «προσγειώνεσαι» στον πραγματικό κόσμο της Β’ Εθνικής; Και πως εξηγείται η μη ύπαρξη κούρασης;
Πολλές φορές έχουμε δει να συμβαίνει, να χάνεται η προσήλωση στο στόχο και να επέρχεται μια γενικότερη χαλαρότητα, αλλά εμείς παίζαμε όλα τα παιχνίδια για να τα κερδίσουμε. Σίγουρα υπήρχε σωματική κούραση, σίγουρα θέλαμε να βάλουμε και τον κόσμο στην όλη εξίσωση όπως και έγινε από την πρώτη στιγμή που παίξαμε πέρσι και μας αγκάλιασε μέχρι το τέλος. Το κίνητρο προερχόταν από το γεγονός ότι αγωνιζόμασταν μπροστά σε κόσμο τον οποίο και θέλαμε να ευχαριστήσουμε, ενώ πάντα παίζει ρόλο και η επιθυμία να παίζουμε καλά και για την ομάδα και για εμάς τους ίδιους.

«Και ο κόσμος και εμείς βλέπουμε τα παιχνίδια πια, ως γιορτή»

-Ο Ιωνικός πέρσι εντυπωσίασε και ειδικά στο Β’ Γύρο πρόσφερε σκορ και θέαμα. Η χρονιά πήγε όπως ακριβώς θα ήθελες;
Σίγουρα από τη στιγμή που πετυχαίνεις τον στόχο της ανόδου και έχεις κάνει μια τόσο καλή πορεία στο Κύπελλο, η γεύση που μένει στο τέλος είναι πάρα πολύ γλυκιά. Ο εξίσου μεγάλος στόχος να μας αγκαλιάσει ο κόσμος και όλη η περιοχή επετεύχθη. Γεννήθηκε μια σχέση αμφίδρομη και οι φίλαθλοι δέθηκαν με εμάς και εμείς δεθήκαμε μαζί τους και με την ομάδα. Άρα με δεδομένα όλα τα παραπάνω, θεωρώ ότι το αποτέλεσμα ήταν παραπάνω από θετικό.
Ο κόσμος, γενικά «διψούσε», όλα αυτά τα χρόνια αναζητούσε ένα όραμα για το κάτι παραπάνω. Από ένα σημείο κι έπειτα, που πείστηκε ότι κάθε ματς είναι «γιορτή», ο κόσμος ερχόταν αυτόματα. Αυτό συμβαίνει και φέτος όπου παίζουμε φιλικό και το γήπεδο έχει 600 άτομα που τραγουδούν. Για εμάς που το ζούμε είναι αυτό ακριβώς, γιορτή! Αυτό προσπαθούμε να περάσουμε σε όλους. 

-Όταν ολοκληρώθηκε η σεζόν, στον απολογισμό σου, ένιωσες εν τέλει ότι έκανες καλά που ήρθες στον Ιωνικό; Το λέω γιατί Β’ Εθνική δεν είχες παίξει ποτέ στην καριέρα σου.
Για όλα τα παιδιά που ακολουθήσαμε το δρόμο του Βαγγέλη Τσάπα, δε σκεφτήκαμε καθόλου την κατηγορία. Σε αυτό φυσικά παίζει καθοριστικό ρόλο και η ομάδα στην οποία έρχεσαι. Ο Ιωνικός δηλαδή, είναι μια ομάδα με ιστορία, με κόσμο που είναι στο χέρι σου να τον κερδίσεις και να τον φέρεις στο γήπεδο, οπότε αυτό ήταν και ένα παραπάνω κίνητρο. Είμαστε πραγματικά δικαιωμένοι καθώς είναι διαφορετικό να παίζεις μπροστά σε 20 άτομα, 5 φίλους και 5 γονείς, και διαφορετικό να βιώνεις όλη αυτήν την ατμόσφαιρα. Οπότε αν κάποιος έχανε κάτι -μέσα στο μυαλό του από την κατηγορία- το κέρδιζε το απόγευμα είτε έπαιζε εντός έδρας είτε εκτός έδρας.

« - Ψηλέ, πάμε στη Νίκαια να γράψουμε ιστορία και σε δύο χρόνια να είμαστε στην Α1;
- Ναι, ψηλέ μου, πάμε!»

-Με τον Βαγγέλη Τσάπα, σε σχέση με τα υπόλοιπα παιδιά που ήταν στο Φάρο από δύο χρόνια και πάνω, εσύ συνεργάστηκες μόλις μία χρονιά. Τι σου είπε και σε έπεισε να έρθεις μαζί του, στον Ιωνικό;
Η συζήτησή μας μπορεί να κράτησε και 30 δευτερόλεπτα (γέλια). «Ψηλέ, πάμε εκεί πέρα; Είναι μια μεγάλη ομάδα. Πάμε να γράψουμε και εκεί ιστορία και σε δύο χρόνια να είμαστε Α1;». «Ναι, ψηλέ μου, πάμε». Και εκεί τελείωσε. Δηλαδή όταν μου είπε ποια ομάδα είναι, πως θα το κάνουμε, ποιος είναι ο στόχος, δε συζητήσαμε κάτι παραπάνω. 

-Έρχεσαι λοιπόν στη Νίκαια. Μέχρι τότε τι ήξερες και τι είχες ακούσει για το σύλλογο;
Είχα ακούσει ότι η ομάδα διοικείται από κάποιους ανθρώπους που είναι έντιμοι και σε αυτά που λένε και σε αυτά που κάνουν. Είχα ακούσει ότι ο κόσμος και έρχεται και αγαπάει την ομάδα. Είχα παρακολουθήσει και κάποια παιχνίδια, παλαιότερες χρονιές. Θυμάμαι χαρακτηριστικά στο Κερατσίνι, το Εθνικός – Ιωνικός. Μεγαλύτερο μπάτζετ ο Εθνικός, αλλά ο Ιωνικός με τέτοιο κόσμο δεν γινόταν να χάσει. 

-Η χρονιά κλείνει, πέρα απ’ ότι άλλο έκανες με την κερκίδα, να κρατάς ένα καπνογόνο και να δίνεις το έναυσμα για την απονομή του πρωταθλήματος στη φιέστα. Πάμε να ξανακάνουμε το ίδιο;
Είναι ξεκάθαρος ο στόχος αλλά δεν πρέπει να χανόμαστε γιατί είδαμε τι συμβαίνει όταν χάνεσαι και κοιτάς πολύ μακριά (σ.σ. αποκλεισμός από το Κύπελλο). Παιχνίδι με το παιχνίδι και κερδίζοντας κάθε Σάββατο ή τουλάχιστον κάνοντας τα πάντα για να κερδίσεις, θα είσαι πιο κοντά στο στόχο. Εμένα δε μου δημιουργεί κάποια αμφιβολία αυτή η ήττα που κάναμε στο Κύπελλο ότι αλλάζουν οι στόχοι. Ίσα-ίσα. 

-Μιας και αναφέρθηκες στο Κύπελλο, φέτος η ομάδα είναι πολύ πιο ενισχυμένη, ωστόσο τι πήγε λάθος και ήρθε τόσο νωρίς ο αποκλεισμός;
Πήγαν λάθος τα πάντα. Έπρεπε να γίνουν τα πάντα ανάποδα για να χάσουμε αυτό το παιχνίδι και έγιναν. Έπρεπε ο Ιπποκράτης να κάνει το τέλειο παιχνίδι και εμείς να πιάσουμε το πιο χαμηλό επίπεδο απόδοσης. Σίγουρα, επειδή παίζαμε μέσα στο γήπεδό μας, δεν πιστεύαμε ότι μπορούσαμε να χάσουμε. Ακόμα και λίγα λεπτά πριν το τέλος όταν και βρισκόμασταν πίσω στο σκορ με 10 πόντους όλοι πίστευαν ότι θα γίνει κάτι και θα κερδίσουμε, επειδή στο μπάσκετ, όλα μπορεί να συμβούν. Ίσως να μας κάνει καλό αυτή η ήττα για να είμαστε ακόμα πιο σοβαροί και πιο προσηλωμένοι στη συνέχεια. Ο στόχος της ομάδας είναι ξεκάθαρος και είναι το Πρωτάθλημα. Στο Κύπελλο, εντάξει, στόχος ήταν να φέρουμε την ΑΕΚ στη Νίκαια και να παίξουμε ένα μεγάλο ματς και για τον κόσμο μας, για εμάς αλλά και για να προετοιμαστούμε καλύτερα. Δεν σου κρύβω ότι ήταν ένα χαστούκι για εμάς γιατί δεν έχουμε συνηθίσει σε ήττες και σε τέτοια απόδοση. Στεναχωρηθήκαμε τη μέρα του αγώνα και την επόμενη, αλλά το Σάββατο ξεκινάει το πρωτάθλημα, δε μπορούμε να σκεφθούμε κάτι διαφορετικό.

«Λειτουργούμε σαν οικογένεια»

-Πιστεύεις ότι μπορεί μια ομάδα με τόσους πρωτοκλασάτους παίκτες να καταφέρει να μοιράσει ρόλους, και εν τέλει να είναι όλοι ευχαριστημένοι;
Αυτή η ομάδα λειτουργεί περισσότερο σα μια οικογένεια, σα μια μικρογραφία της κοινωνίας. Υπάρχουν σχέσεις προσωπικές, υπάρχουν σχέσεις χρόνων. Υπάρχουν παλαιότερα μέλη σε όλη αυτή τη «συμμορία» (γέλια) που προσπαθούν να βάλουν τους νεότερους στο κλίμα όλης αυτής της κατάστασης, το οποίο το έχω νοιώσει κι εγώ πηγαίνοντας στο Φάρο πριν δύο χρόνια.
Όσον αφορά τους ρόλους, πρέπει να είναι ξεκάθαρος ο στόχος της ομάδας, δηλαδή η άνοδος. Από εκεί και πέρα ή το στηρίζεις ή λες ότι αυτός ο ρόλος δε μου κάνει – δε μου αρέσει και μπορείς να φύγεις. Ή στηρίζεις 100% όλη αυτή την ιστορία και αν καταφέρεις το στόχο, γράφεις στο βιογραφικό σου ένα σπουδαίο επίτευγμα που βρισκόταν σε αναμονή εδώ και πολλά χρόνια, ή φεύγεις…
Ο ανταγωνισμός μεταξύ των παικτών, που μπορεί να υπάρχει, πρέπει και οφείλει να είναι υγιής. Σήμερα, μπορεί να είμαι εγώ ο καλύτερος και να κερδίσουμε, αύριο μπορεί κάποιος άλλος. Το θέμα είναι να μη χάνεις το στόχο. Από εκεί και πέρα ο καθένας αποφασίζει για τον εαυτό του και βάζει τις παραμέτρους του. Εγώ είμαι ευχαριστημένος με το ρόλο που μου έχει ανατεθεί και νοιώθω σαν το σπίτι μου, εδώ. Δεν υπήρχε καμία περίπτωση να φύγω.

-Πως κρίνεις γενικά το επίπεδο της κατηγορίας;
Είναι μια κατηγορία διαφορετική από τη Β’ Εθνική, έχει περισσότερο τακτική. Έχει περισσότερα παιχνίδια εκτός Αττικής και φυσικά πιο δύσκολα. Θεωρώ ότι είμαστε δυνατότεροι σε όλα τα επίπεδα και εύκολα ή δύσκολα θα πετύχουμε το στόχο.

«Το επίπεδο οργάνωσης του Ιωνικού, είναι επαγγελματικό, καλύτερο των μισών ομάδων της Α1»

-Τι διαφορετικό ως προς την οργάνωση αλλά και τα στοιχεία του μπάσκετ έχει η Α2 με τη Β’ Εθνική, με λίγα λόγια;
Αυτό που θα πω μπορεί να φανεί υπεροπτικό αλλά επαγγελματικά, όπου αφορά και την οργάνωση, δουλεύει μόνον ο Ιωνικός. Και δουλεύει από την περσινή χρονιά έτσι, που ήταν στη Β’ Εθνική. Είμαστε μια ομάδα που δε μας λείπει τίποτα, είτε είναι προπόνηση είτε οτιδήποτε. Οι υπόλοιπες ομάδες, δυστυχώς και λόγω κρίσης ίσως, δεν είναι στο επίπεδο που βρίσκεται ο Ιωνικός, αυτή τη στιγμή. Σε θέμα οργάνωσης, η ομάδα λογίζεται αυτή την στιγμή στους καλούς συλλόγους της Α1. Ακόμα και από τις μισές ομάδες της Α1, σε θέμα οργάνωσης, γηπέδου, κόσμου είναι πολύ καλύτερος.
Σίγουρα, ωστόσο, υπάρχουν κάποιες ομάδες της Α2 που είναι καλύτερα από ομάδες της Β’ Εθνικής.

-Πάμε και λίγο μια βόλτα στο παρελθόν. Ξεκινάς από τον Πανιώνιο (2002-04) στην Α1. Κάνεις το αγροτικό σου στη Χαλκίδα (Α2) και ξαναγυρνάς στον Πανιώνιο της Α1 μέχρι το 2007. Ξανά Χαλκίδα, μετά ΑΕΚ στην Α1, μετά Δάφνη, Παγκράτι, ΑΕΚ στην Α2 και τελευταίο σου πέρασμα από την Α1 είναι την περίοδο 2014-15 με τον Πανελευσινιακό. Την τελευταία τριετία γίνεσαι κάτοικος του ευρύτερου Πειραιά με θητείες σε Εθνικό, Φάρο Κερατσινίου και έπειτα Ιωνικό. Πως αποτιμάς όλη αυτή τη διαδρομή σου μέχρι τώρα;
Το έχω ευχαριστηθεί το μπάσκετ. Κάποια στιγμή που σταμάτησα να το ευχαριστιέμαι, σταμάτησα να παίζω επαγγελματικά, όταν και ήμουν 22-23 ετών. Αλλά ότι έγινε τότε, δεν κατάφερε να με απομακρύνει τελείως. Άλλαξα κάποια στιγμή τις προτεραιότητές μου, έκανα διαφορετικά πράγματα αλλά συνέχιζα να παίζω. Τώρα, τα τελευταία χρόνια, έχω καταφέρει να βρίσκομαι σε ομάδες που έχω πρωταγωνιστικό ρόλο σε όποια κατηγορία και αν αγωνίζονται και όποιον στόχο και αν έχουν και μάλιστα να πετυχαίνουμε αυτούς τους στόχους. Αυτό, εμένα, με γεμίζει απόλυτα. Κάνεις ωραίες διακοπές το καλοκαίρι όταν έχουν επιτευχθεί οι στόχοι (γέλια).

-Πως και δε δοκίμασες ποτέ σου στην επαρχία ή στο Βορρά;
Όπως είπα, κάποια στιγμή, σταμάτησα να παίζω επαγγελματικά. Και αφού έγινε αυτό, δε θα μπορούσα να λείπω από την Αθήνα γιατί είχα και άλλες υποχρεώσεις που με κρατούσαν εδώ. Δεν ήρθε επίσης η κατάλληλη πρόταση που να με «γεμίσει». Είμαι και λίγο «περίεργος» σαν άνθρωπος (γέλια), οπότε θα προτιμούσα αν κάτι δεν πήγαινε καλά, να βρίσκομαι εκεί που νοιώθω καλά. 

-Ο Φώτης Βασιλόπουλος ενώ μπορεί να σταθεί στην Α1 γιατί μένει στην Α2. Τι τον «χαλάει» στην Α1;
Την περίοδο που θα μπορούσα να παίξω Α1, που «ήταν η σειρά μου», τα πράγματα δεν ήταν καλά εκεί. Είχε προκριθεί η λογική με τους 6 Αμερικάνους, κοινοτικούς κλπ., αφενός. Αφετέρου, το βασικό είναι να κάνεις κάτι που σου αρέσει. Αφού δεν έπαιζα επαγγελματικά δεν υπήρχε λόγος να παίξω Α1. Δεν το έχω μετανιώσει αυτό και την τελευταία φορά που το έκανα, δεν πέρασα ωραία μιας και δεν ήταν ακριβώς δική μου βούληση. 

-Γενικότερα πάντως, αν εξαιρέσεις τη θητεία σου σε Πανιώνιο όπου ήσουν νέος και σε Παγκράτι και ΑΕΚ, επέλεγες να αλλάξεις ομάδα κάθε χρόνο. Γιατί; Τι είναι αυτό που ψάχνεις αλλά δε βρίσκεις για να ριζώσεις κάπου;
Άμα τα βάλεις κάτω, θα δει κανείς ότι ουσιαστικά έχω αλλάξει τρεις ομάδες. Πανιώνιος – ΑΕΚ – Παγκράτι. Η τέταρτη είναι ο Φάρος που ουσιαστικά συνέχισε στον Ιωνικό αφού εκείνη η ομάδα διαλύθηκε και οι άνθρωποι που τον αποτελούσαν, ήρθαν εδώ.
Γενικά δε μου αρέσουν οι μεγάλες αλλαγές αλλά δε μπορώ να κάτσω και κάπου που δε με γεμίζει κάτι. Σχέση όμως με όλες αυτές τις ομάδες, έχω κρατήσει. 

-Γιατί επέλεξες το μπάσκετ ως άθλημα;
Έκανα και άλλα αθλήματα όταν ήμουν μικρός. Είχα παίξει και πόλο (Βουλιαγμένη) μέχρι κάποια ηλικία, έχοντας φτάσει μέχρι και σε κάποιο κλιμάκιο της Εθνικής. Έπαιξε ρόλο ότι τα καλοκαίρια, πήγαινα κολυμβητήριο εκεί και έτσι ξεκίνησα το πόλο. Όμως το χειμώνα είχα θέμα με ωτίτιδες κλπ. και ήδη έπαιζα και μπάσκετ παράλληλα και εν τέλει το μπάσκετ μου άρεσε περισσότερο.
Τώρα, και σπίτι να κάτσω για να δω κάποιο άθλημα στην τηλεόραση, μπάσκετ θα δω. Το ποδόσφαιρο δεν μου αρέσει και από τα άλλα αθλήματα, μόνο αν είναι καμιά Εθνική. 

-Πέραν των συλλογικών επιτυχιών έχεις παίξει και για τη χώρα σου το 2004 με την U-18 και το 2005 με την U-20. Πως είναι αυτό το συναίσθημα;
Όσοι κοινότυπο και να ακουστεί, είναι πολύ σημαντικό να φοράς το εθνόσημο. Είναι διαφορετικές οι συγκινήσεις, διαφορετικές οι προετοιμασίες, διαφορετικό το δέσιμο με τα παιδιά. Ήμασταν μαζί με τα παιδιά τότε, από 14 ετών. Στην αρχή ήμασταν αντίπαλοι, «σκοτωνόμασταν», αλλά μετά, όταν μοιράζεσαι το ίδιο δωμάτιο με τον άλλον, πας τα ίδια ταξίδια κλπ., έρχεσαι πιο κοντά. Μετά έρχεται πάλι το συλλογικό οπότε μπορεί πάλι να ξανατσακωθείς. Είναι διαφορετικές σε κάθε περίπτωση οι σχέσεις που αναπτύσσεις.  

-Σκόρερ ή δημιουργός, πιο πολύ;
Όταν ήμουν μικρότερος, μου άρεσε περισσότερο να σκοράρω. Ήμουν και πιο εγωιστής. Τώρα, νομίζω ότι το έχω ισορροπήσει και το κρίνω ανάλογα με το πώς θα ξεκινήσω το παιχνίδι και τι θα χρειαστεί μέσα σε αυτό. 

-Η σχέση σου με τον κόσμο. Πως το κάνεις αυτό;
Είμαι ένας παίκτης που παθιάζομαι όπου κι αν παίζω. Ο κόσμος με δέχεται με τα καλά μου και τα κακά μου γιατί ξέρει ότι παίζω πάντα για να κερδίσω. Ακόμα και σε μια κακή μέρα, αν σε βλέπει να προσπαθείς, δεν θα σου πει κάτι. 

-Μέσα στον αγώνα παθιάζεσαι, ανεβαίνουν οι σφυγμοί, αρπάζεσαι με τους αντιπάλους σου. Μετά τον αγώνα, τα ξεχνάς όλα αυτά;
Εξαρτάται από την έκβαση του αγώνα. Όταν έχεις χάσει είναι πιο δύσκολα. Τι δεν έκανες καλά κλπ. Οπότε καλό είναι να κερδίζεις όσο πιο πολύ μπορείς (γέλια).

-Εγώ πάντως να σου πω την αλήθεια θυμάμαι ένα σκηνικό. Ήμουν φοιτητής στην Πάτρα και έπαιζε ο Απόλλωνας με την Ελευσίνα. Κάθε φορά που έπιανες τη μπάλα ένα ολόκληρο γήπεδο δυσανασχετούσε. Και αυτό φαντάζομαι θα έχει τύχει και σε άλλα γήπεδα. Γιατί πιστεύεις ότι γίνεται αυτό;
Για τον ίδιο λόγο που σε αγαπάνε για τον ίδιο λόγο σε μισούνε. Το μπάσκετ, όπως είπα και πριν, είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας. Όπως και στη ζωή μου, έτσι και στο μπάσκετ. Έχω λίγους ανθρώπους που με αγαπάνε πολύ και αρκετούς που με αντιπαθούν επειδή μπορεί να είσαι πιο εκδηλωτικός, πιο εριστικός, γιατί είμαι και εριστικός (γέλια).

-Έχεις μετανιώσει ποτέ για κάτι μπασκετικά;
Όχι!

-Ποια ήταν η στιγμή εκείνη, της καριέρας σου, που θα θυμάσαι για πάντα;
Οι καλές στιγμές είναι αρκετές (άνοδοι, μεγάλες νίκες). Αυτή που θα θυμάμαι για πάντα είναι μια κακή στιγμή με ένα ματς κακό στο οποίο η ομάδα μου είχε χάσει και μάλιστα έχασε στόχο από αυτό. Είχαν πάει όλα στραβά και αυτό δε μπορώ να το ξεχάσω.
Όσον αφορά τον Ιωνικό, θυμάμαι έντονα το πρώτο παιχνίδι του Κυπέλλου που δώσαμε με κόσμο (Περιστέρι) και τη φιέστα. Καταφέραμε ωστόσο, η πλειοψηφία των παιχνιδιών να έχει μικρή διαφορά με αυτό που νιώσαμε στη φιέστα. Να είναι «γιορτή».

«Στην Α1, με τον Ιωνικό»

-Ο Φώτης Βασιλόπουλος έχει παίξει στην Α1 με τρεις διαφορετικές ομάδες. Νιώθεις την επιθυμία να επιστρέψεις εκεί με τον Ιωνικό;
Ναι, ξεκάθαρα! Θέλω να αγωνιστώ ξανά στην Α1 για τον Ιωνικό!

-Και ποιο πιστεύεις ότι μπορεί να είναι το «ταβάνι» του Ιωνικού;
Νομίζω ότι φτιάχνεται κάτι πολύ δυνατό, εδώ. Έχει πετύχει μία χημεία ομάδας-κόσμου-διοίκησης. Ο ένας συμπληρώνει τον άλλον, εντός και εκτός γηπέδου. Δεν το συναντάς εύκολα και η περιοχή, εδώ, το έχει αγκαλιάσει όλο αυτό. Για κάποιον που θέλει είτε να επενδύσει είτε να αφιερώσει χρόνο, είναι κάτι πολύ σημαντικό.
Δεν ξέρω ποιο μπορεί να είναι αυτό το «ταβάνι». Το καλύτερο είναι αυτό που κάνει η διοίκηση ως τώρα. Που έχει βάλει ένα διετή στόχο και μετά, εδώ είμαστε να το ανακαλύψουμε. 

-Πως βλέπεις τον εαυτό του σε πέντε χρόνια από τώρα;
Είμαι ένας άνθρωπος που ζει τη στιγμή σε όλους τους τομείς της ζωής μου και της καθημερινότητάς μου. Δεν έχω κάνει κάποιο μακροπρόθεσμο πλάνο ή όνειρο ζωής. Σίγουρα θα είμαι με κάποιους ανθρώπους που έχω επιλέξει να είναι στη ζωή μου, είτε αυτοί είναι φίλοι είτε η σύντροφός μου. Τώρα το μέρος και πως, δεν το ξέρω.
Αγωνιστικά, θα ήθελα να είμαι υγιής, είναι η μεγαλύτερη ευχή που μπορείς να δώσεις σε έναν αθλητή και να έχω την δυνατότητα να παίζω σε αυτό το επίπεδο για όσο μπορώ ακόμα. 

-Όλοι βλέπουν το Φώτη, τι κάνει αγωνιστικά και ότι είναι άνθρωπος «έξω καρδιά». Όμως για να φτάσουμε σε αυτό το αποτέλεσμα, τι θυσίες κάνεις καθημερινά;
Μπορώ να πω ότι είμαι πιο επαγγελματίας απ’ ότι ήμουν τουλάχιστον μέχρι τα 26. Αυτό γίνεται επειδή έχω διαφορετικούς στόχους στις ομάδες που παίζω. Όσο μεγαλώνεις είναι και οι αντοχές σου διαφορετικές. Δεν το βλέπω όμως σαν θυσία. Το να θυσιάσω μια νύχτα στα μπουζούκια που θα «διαλυθώ» με τους φίλους μου μου δίνει κάτι πίσω, να παίξω με πολλή ενέργεια και να κερδίσω με την ομάδα μου το Σάββατο. Αφήνω κάτι, το οποίο κακά τα ψέματα δεν θα φύγει και ποτέ και παίρνω κάτι άλλο, μεγαλύτερο, το Σάββατο. 

-Ένα μήνυμα που θα ήθελες να δώσεις ενόψει της σεζόν που ξεκινά επίσημα;
Να συνεχιστούν τα «πάρτυ» (γέλια) και να πετύχουμε το στόχο όσο το δυνατόν πιο πειστικά!

 Φώτης Βασιλόπουλος, Who is Who

Αγαπημένος παίκτης: Δημήτρης Διαμαντίδης

Αγαπημένο νούμερο: 7 (αλλά ας όψεται ο Καράμπουλας)

Αγαπημένο φαγητό: Σουβλάκια

Αγαπημένο χρώμα: Μπλε

Χόμπι: Το ποτό

Αγαπημένο μέρος: Όπου έχει θάλασσα. Ελλάδα.