Αβίαστο, ανόθευτο, δικαιολογημένο χειροκρότημα!

Γράφει ο Κώστας Μαρούντας

O κυριακάτικος αγώνας με το Γιούχτα στη Νεάπολη ήταν από πριν μία πολύ σημαντική υπόθεση. Ο Ιωνικός μετά τις νίκες επί της Επισκοπής, του Ατσαλένιου και της ΑΕΕΚ ΣΥΝΚΑ είχε «υποχρεώσει» σχεδόν τους πάντες να κοιτάνε στα υψηλότερα σκαλοπάτια της βαθμολογίας. Και αν δίσταζαν κάποιοι να το κάνουν, το έπρατταν ακόμα και ορισμένοι φίλοι των δύο ομάδων που προπορεύονται (ΟΦΙ και Εθνικός Πειραιώς). Υπό την έννοια πως ο Ιωνικός έχει μπει πλέον «στο κάδρο» των διερευνήσεων πολλών ανθρώπων για κάτι καλύτερο από την άνετη εξασφάλιση της σωτηρίας. Οι «κυανόλευκοι», και η ιδιαίτερη αύρα τους το τελευταίο χρονικό διάστημα, είχαν μετατρέψει τον αγώνα με το Γιούχτα σε ένα ντέρμπι με σπουδαία διακυβεύματα.

Στο τέλος της ημέρας ήρθε, λοιπόν, αυτό το 0-0. Ψάχνοντας να βρούμε ποιο είναι το κυρίαρχο στοιχείο που προκύπτει από τη συγκεκριμένη αναμέτρηση, μάλλον υπάρχει κάτι που δεν αμφισβητείται. Το είπε και ο προπονητής της ομάδας Δημήτρης Αρναούτης στις δηλώσεις του μετά το τέλος του αγώνα. Γιατί το βίωσε και το εισέπραξε. Το έλεγαν και αρκετοί φίλοι τoυ Ιωνικού που βρέθηκαν στο γήπεδο, καθώς αποχωρούσαν για τα σπίτια τους. Η ομάδα άξιζε το χειροκρότημα και το πήρε. Αυτό από μόνο του είναι το καλύτερο πειστήριο πως ο κόσμος είδε κάτι το αξιοπρόσεκτο, κάτι που του άρεσε. Κάτι που τον έκανε να χειροκροτήσει.

Ναι, χάθηκαν δύο πολύτιμοι βαθμοί. Ναι, είναι άλλη μία εντός έδρας αποτυχία για επίτευξη νίκης. Ναι, δεν μπόρεσε ο Ιωνικός να ξεπεράσει το Γιούχτα στη βαθμολογία. Ναι, χάθηκε μία πολύ καλή ευκαιρία να μειωθεί ακόμα περισσότερο η διαφορά από την πρωτοπόρο Ιεράπετρα, αλλά και από τον δεύτερο Εθνικό. Κι όμως, παρότι όλα αυτά βάραιναν εκείνες τις στιγμές στις συνειδήσεις όλων, το χειροκρότημα προς τον προπονητή και τους παίκτες ήρθε μόνο του. Αβίαστο, ανόθευτο, δικαιολογημένο χειροκρότημα. Το καλύτερο καύσιμο για τη δύσκολη συνέχεια...

Ο Ιωνικός, πλέον, πείθει πως έχει αλλάξει επίπεδο. Γιατί αν έβλεπε κάποιος την Κυριακή την αναμέτρηση με τους Κρητικούς και σχολίαζε το ισόπαλο τελικό αποτέλεσμα, θα μίλαγε για ατυχία (άντε και για τον αντίπαλο γκολκίπερ, αλλά και τη φάση που ο Ιωνικός ζήτησε πέναλτι), και επ΄ουδενί για μέτρια εμφάνιση που δεν επέτρεπε κάτι καλύτερο. Ειδικά ο τρόπος που έπαιξε η ομάδα στο πρώτο εικοσάλεπτο του δευτέρου ημιχρόνου, ήταν μία παράσταση που λίγες ομάδες στον όμιλο μπορούν να πραγματοποιήσουν. Δίχως υπερβολή. Ο Ιωνικός έπαιρνε με περισσή ευκολία τη μπάλα, οι παίκτες του συνδυάζονταν ακόμα και με περίτεχνο τρόπο, και έφταναν στην αντίπαλη περιοχή με ευδιάκριτη συχνότητα. Γενικώς ο Ιωνικός παίζει καλά, προσπαθεί με περισσότερο ποδοσφαιρικό ορθολογισμό και μεγαλύτερη όρεξη από τα αντίστοιχα που είχε 2 μήνες νωρίτερα. Η ομάδα της Νίκαιας αποδεικνύει και στον πιο δύσπιστο πως στους περισσότερους φετινούς της αγώνες είναι καλύτερη ομάδα από τον όποιον αντίπαλο.

Όσον αφορά στη συνέχεια; Ίδια απόδοση, και γιατί όχι και ακόμα καλύτερη. Και αυτό που είναι να έρθει, θα έρθει. Το αισθητήριο του κόσμου της ομάδας θα μιλήσει στο τέλος και θα απονείμει τα εύσημα (αν εξακολουθεί να βλέπει έναν τέτοιο Ιωνικό) ή θα καταγράψει ενδεχόμενες ενστάσεις. Προς το παρόν, και δικαίως πέρα για πέρα, υπάρχουν αρκετά σημεία αναφοράς για να αισιοδοξεί για το μέλλον, τόσο το άμεσο, όσο και το ευρύτερο, σύσσωμη η οικογένεια του ποδοσφαιρικού Ιωνικού... Γιατί ανεξάρτητα από την όποια κατάληξη θα έχει η φετινή προσπάθεια, πρέπει από τώρα να μπουν οι βάσεις για έναν ακόμα πιο δυνατό Ιωνικό στο μέλλον. Νομίζω πως κάτι καλό γίνεται ήδη...